Schelde

Een mens komt zichzelf af en toe wel eens tegen. 


Wanneer het mij overkomt .... dan ga ik 's avonds een toertje wandelen. 
Gevolg is dat ik al bijna een jaar lang elke avond op stap ga. Een blokje om. Op doorsnee avonden heb ik aan één blokje genoeg. Maar soms ... moet ik twee of drie keer rond, voor ik weer mijn evenwicht gevonden heb.

Mijn avondwandeling leidt me naar een Oude Schelde-arm. Ik geloof dat het waterpeil daar het laatste jaar al met een volle centimeter gestegen is, van de tranen die ik er liet. 's Avonds in het donker. Wandelend, alleen, mezelf zolang als nodig aan het zoeken.


Aan die oude Schelde-arm vraag ik me dan af ....
Hoe andere moeders met 3 prachtige en mondige pubers dat aanpakken?
Hoe andere teamleiders dat doen als ze wel mensen hebben, maar geen team?
Hoe andere single vrouwen omgaan met het bed dat 's nachts veel te groot is?
Hoe andere dochters het klaarspelen om dat oude juk eraf te gooien?
Hoe andere zoekende zielen dat doen, of weg naar zichzelf?




Altijd, op dezelfde plaats, besef ik, dat ik de kracht van binnen moet zoeken én moet vinden. Niemand kan me helpen, al willen nog zoveel mensen een poging doen. Alleen ik sta in deze situatie, alleen ikzelf heb me hier gebracht, alleen ik ben ervoor verantwoordelijk.


Of het nu gaat om werk of liefde, kinderen of teams....

Ik leer elk dag bij.

Zolang ik wandel, zal ik groeien.

En in mijn groei mag ik niet bang zijn voor die confrontatie met mezelf.

Tot gauw

De nieuwe bedevaart

Gisteren was het weer de mooiste dag van het Vlaamse voorjaar : de dag van de Ronde Van Vlaanderen.
Het is een regel geworden dat duizenden liefhebbers een plekje zoeken om de helden voorbij te zien komen. Bijna een halve volksverhuizing : iedereen op weg naar het hart van de Vlaamse Ardennen om de Koers te zien. 


Als kind was dat voor ons gezin ook echt een feestdag. Het was de enige zondag van het jaar dat we de zondagsmis mochten overslaan, en we met het ganse gezin een uitstap deden. Meestal gingen we vroeg op pad, en in Ronse iets eten. Daarna op de Kwaremont kijken naar de renners - snel het veld overlopen om ze aan de andere kant nog eens te zien passeren, en dan weer naar huis voor de finish op TV. Mijn ouders gingen er helemaal in op - alleen daarom al een zéér uitzonderlijke dag (geen werk, geen zaak, geen huishouden) - en daarom hield ik er ook van.
Toen ik later zelf kinderen kreeg, wou ik de traditie overdragen. Jarenlang gingen we samen kijken. Met de puberteit liggen de dingen een beetje anders, en ga ik enkel nog met vrienden kijken. Ik laat niet los.
Al bijna 10 jaar is de Patersberg ons favoriete plekje voor de Ronde.
Je ziet er elk jaar dezelfde mensen. De Scouts sjorren er hun tent, een pak motards hebben er hun vaste stek, en mijn oud-collega Rita, zie ik er ook elk jaar terug. 


We praatten bij - over kinderen en collega's, over het leven en ouder worden, over de koers en de renners. 
Rita zei iets heel moois toen steeds meer mensen toestroomden op "onze"Patersberg. De Ronde van Vlaanderen is de nieuwe bedevaart geworden. Mensen verplaatsen zich om hun helden te zien. Uit respect en verering misschien, uit een jaarlijkse traditie, een verbondenheid die de kerk ons niet meer geeft.
Bovenop de berg heeft iedereen hetzelfde doel. We supporteren voor de helden, willen allemaal de grootste renners herkennen en toejuichen. 


Hoe sterk generaties ook veranderen, in wezen blijven we zoeken naar helden en leiders. Voor Vlaanderen waren dat gisteren Cancellara en Boonen.


In ondernemen is dat net hetzelfde : consumenten volgen leiders, merken, namen. Simpel is dat. Seth Godin zei het deze week nog : "Are you a leader?"

The man is great !

Thank You, Mr Seth Godin,
Bedankt, Flanders DC !