Zoals dat gaat in een gemeente van om en bij de 10 000 inwoners, kom ik er meestal een heel pak bekenden tegen.
Vanavond liep ik mijn ex-collega Sofie tegen het lijf. Ik leerde haar precies 2 jaar en 2 dagen geleden kennen (het is middernacht voorbij). We startten toen alletwee onze nieuwe job in het Innovatiecentrum. Zij voor de communicatie, ik voor het brugproject Kennisvalorisatie en het project commerciële innovatie. 14 maand later schoven we beiden full-time naar dat tweede project, en sinds mijn vertrek is sofie er projectleidster - een job die haar gegoten zit.
Ze vertelde me dat ze vandaag een mail binnenkreeg van een klant van mij die in faling gegaan was.
Ik herinner me de klant, Hilde, zeer goed. Een enthousiaste vrouw in een mannenwereld. Ze stelde 5 man tewerk.
Het gebouw liet wel vermoeden dat ze het financieel niet makkelijk hadden, maar het ontbrak haar en haar medewerkers in elk geval niet aan doorzettingsvermogen. Ik had nooit gedacht dat het zo slecht ging met de zaak - het is pas 6 weken geleden dat ik er nog was.
Ik vraag me af hoe het met haar gaat.
Wat zou ze nu doen? Wat gaat er in haar om? Hoe ziet ze zichzelf? Hoe ziet ze haar toekomst?
Bij ons, in Vlaanderen, is een faling niet meer zo ongewoon - de cijfers liegen er niet om, maar toch gaan we er nog steeds vreemd mee om. In vele andere landen hoort een faling gewoon bij het leven van een ondernemer.
Zou Hilde steun krijgen uit haar vriendenkring? Haar familie? Haar buren? Wordt ze begrepen?
Op welk sociaal stelsel kan ze terugvallen? Hoe zal ze het doen met twee opgroeiende kinderen?
Waarom word je zelfstandig?
Ik denk soms dat het in je bloed zit. En als het niet gaan kan, dan kruipt het wel.
Bij mij is het in elk geval sterker dan mezelf. Ik voel me beter als zelfstandige. Onafhankelijker. Ik kan beter mijn weg zelf bepalen en ik hoef niet tussen twee lijnen te lopen.
Maar ... de keerzijde is mij niet vreemd.
Als alles rond je wegvalt - Een faling, gezondheidsproblemen, een echtscheiding.
Ik weet - beter dan ik zou wensen- wat het allemaal voor je kan betekenen.
Sociale vangnetten zijn er niet. Zogezegde vrienden haken af. Families raken verscheurd. Ik heb al van alles zien gebeuren.
Blijkbaar hoort dat er ook bij.
Omdat je als ondernemer de durf hebt om je nek uit te steken en risico te nemen (met je eigen centen, welteverstaan), word je gestraft als het fout gaat.
Ik zou niet pleiten voor gelijke rechten of hetzelfde sociale stelsel voor zelfstandigen - een stukje avonturier zijn, hoort gewoon bij het vak ;
maar een vangnet moet er ook voor ondernemers zijn. Kinderbijslag voor de kids (in functie van het inkomen?) en een vervangingsinkomen (bescheiden!) voor falingen.
Wie kan daar nu tegen zijn?
Ik denk aan Hilde.
Ik vind het zo erg voor haar.
Ik mocht haar erg graag, en ik hield mijn klantenbezoek naar haar als toemaatje voor mezelf, omdat ze me inspireerde.
Het maakt niet uit of ze nu nog ondernemer is of niet, rijk of arm, geslaagd of niet geslaagd. Ze is een sterke madam, ze bleef met haar voeten op de grond, ... en ze had lichtjes in haar ogen van enthousiasme.
Ik hoop dat ze verder gaat, en haar koers vindt. Dat ze weinig verliest, vooral de moed niet om verder te doen. Succes, Hilde! Je komt er wel!
