Deze morgen was het toch wel de rust van het voorbije weekend dat als hoogtepunt kan dienen.
Vrijdag een dagje vrijaf ingepland. Een dagje vrij heeft voor mij als startend zelfstandige toch een bijzondere invulling.... (lees: ik word door mijn opdrachtgever betaald per gewerkte dag, maw ....... ).
Een dagje vrij dus. De spanning van de voorbije maanden woog door op mijn denken en op mijn lijf. Geen betere beslissing mogelijk dan eindelijk wat Quality Time voor mezelf in te plannen!
Ik heb mijn koffertje gepakt, en ben vertrokken naar zee, weliswaar in enkele prachtige etappes.
De eerste hield halt bij mijn zus. Die was net terug van vakantie, en dan hebben zussen door de band wel één en ander bij te praten. De koffie bij Ann was zoals steeds heel erg straf, maar zoals steeds ook de lekkerste, gewoon omdat ik bij haar thuiskom.
Daarna was het maar 800 m verder voor de volgende afspraak, bij mijn dierbare ex-collega's van het Innovatiecentrum. ....
Zonder al te emo te klinken, toch heerlijk om twee uurtjes mee te drijven op de energie van een team, de vriendschap die ontstaat wanneer je collega-af bent, de band die ondanks het vertrek niet verbroken werd.
Ik voelde me helemaal warm vanbinnen, en genoot oprecht van elk woord, elke lach, de mop van de dag-verhalen, de kleine ergernisjes die elk kantoor heeft, en de vele straffe verhalen die blijven groeien.
Ik was meteen weer "mee in de draai" - wist opeens weer waarom ik wegging, en wist vooral ook waarom ik nu even terugkwam, en wat ik nog elke dag mis.
Ik ging naar huis met een pak warme knuffels en zoenen, lieve woorden, en een supertof muismatje, waardoor ik mijn collega's nu ook altijd "bij de hand" heb. Ze hebben vandaag de hele dag naar me zitten lachen.
Mijn laatste afspraak bracht me bij pa, die sinds hij gestopt is met roken, op het lijstje van mijn helden mag gaan staan. Na 55 jaar roken heeft ie de knop omgedraaid. We kunnen uren praten over wat die beslissing doet met zijn leven. En met het mijne.
Na die babbel, t was een uur of 4, denk ik, was mijn batterijtje opgeladen genoeg om me weg te trekken uit alle drukte en richting zee te vertrekken.
Het duurde tot laat die avond voor ik kon wennen aan de stilte die ik eindelijk toeliet.
Een lange strandwandeling bij zonsondergang, met de grote levensvragen in mijn broekzak, mijn blik niet op de horizon, maar op mijn eigen voeten. Hier moet ik weer opnieuw beginnen. Even niet vooruit kijken, maar hier, binnenin, bij mezelf.
Daarvoor diende het weekend.
Het resultaat mocht er zijn, vond ik deze morgen, toen ik zowaar relaxed op de E40 richting Wetteren reed.
Ik nam me meteen voor het volgende bezinnings-weekendje niet te lang uit te stellen!
