Robbe, mijn zoon van 14 (bijna 15 ;-) , is 3 dagen geleden gevallen met de fiets. Hij is fervent dirter en het moest er vermoedelijk ooit eens van komen, dat de val meer zou betekenen dan alleen wat schrammen en schaafwonden. Robbe viel en brak zijn sleutelbeenbreuk.
Het gebeurde maandagnamiddag. Ik zat in een meeting op het werk. Ik hoorde vanuit de vergaderzaal mijn gsm rinkelen, die nog op mijn bureau lag. Ik hoorde hem een tweede keer. En een derde keer. Toen besefte ik dat er iets mis was, en ik dringend aan de telefoon moest komen.
Guy, de pa van Edward - ook een dirter en één van de "Flying Dirtmen", aan de andere kant van de lijn. "We vertrekken naar het ziekenhuis voor foto's ".
Daar sta je dan. Op een uur rijden, met bezoekers in de vergaderzaal, ... en het enige wat je kan denken is "ik wil naar Robbe". Je denkt niet meer helder, je functioneert niet meer, alleen maar "ik wil naar Robbe".
Later op de avond, als Robbe veilig ingepakt naast je zit, en je blij bent dat het "maar" een sleutelbeen is, kom je op datzelfde knooppunt als altijd terecht. Een gevecht tussen je werk en je leven, je gezin en je carrière. Geconfronteerd worden dat een huwelijk tussen carriere en gezin niet vanzelfsprekend is.
Want ... hoe moet het nu?
Robbe zou normaal met papa, broer en zus op vakantie vertrekken. Zijn reis gaat niet door. Hij blijft thuis bij mams.
Hoe moet het met die overvolle agenda, afspraken, deadlines, collega's in verlof,...
en aan de andere kant die oogappel die plots een week thuis is, die pijn heeft en zelf nog niet in zijn T-shirt raakt?
Nu we een paar dagen verder zijn, is het evenwicht hersteld.
Robbe doet het goed. De pijn is draaglijk geworden, de T-shirt onder controle, zelfs de kousen kunnen al met 1 hand aangetrokken worden.
en ik, ik ga gewoon werken, en weet dat hij het redt.
Wat avondafspraken afgezegd en uitgesteld, wat geschipperd tussen toch het werk gedaan krijgen en rekenen op de zelfstandigheid van zoonlief.
Weliswaar met een overdosis schuldgevoel.
Hoor ik niet thuis te zijn, dicht bij hem?
Ik worstel altijd maar met die vraag.
We stellen het nochtans goed deze week.
Robbe heeft de computer en de tv helemaal voor zich alleen.
Robbe doet zich tegoed aan cola en koekjes, wat hij anders niet mag.
Robbe hangt een ganse dag in de zetel, de helft van de dag omringd door vrienden.
's Avonds, als ik thuis kom, eten we samen. Hij kiest wat op het menu staat.
We kijken samen tv. (zijn programma's !)
Omdat mijn bed rechtop kan, slaapt Robbe in mijn kamer, bij mij.
's Avonds kletsen in bed.
Ik geniet ervan.
Het lange Paasweekend staat voor de deur.
We hebben extra tijd - gewoon wij twee.
Ik kijk er naar uit.
Het zijn momenten die we anders nooit hebben.
Want ook dit gezin, met 3 tieners, is altijd druk.
Ik mag hem eens verwennen, een hele week,
gewoon zomaar,
omdat je van citroenen altijd limonade kan maken.
