Ik geloof nochtans dat ik deze morgen, net als de meeste ochtenden, opgestaan ben met het idee dat ik vanavond wél vroeg zou gaan slapen.
Het lukt me zelden of nooit.
Ik geniet teveel van de avond.
Vooral van de stilte van de avond.
Een blokje om wandelen, in de stilte. Zeker nu, in het voorjaar, met de ontluikende natuur om me heen.
Of voor de computer (thuis een Mac, natuurlijk ! ;-)
Gewoon surfen naar die sites waar geen tijd genoeg voor was op kantoor.
Of mails beantwoorden die al te lang onderaan het lijstje bengelen. Privé mails krijgen meestal die bedenkelijke plaats.
Of gewoon - zeer mindful- een kaars branden, letten op mijn ademhaling, en me bewust worden van mezelf. Dat is dan wel de moeilijkste avondactiviteit om te kiezen voor een werkpaard als mezelf.
"Werkpaard" klonk me vroeger als een compliment in de oren. Iets wat ik nastreefde. Je was goed als je een "werkpaard" was. Hoe meer uren je werkt, hoe beter je bent. Zo ben ik opgevoed, vrees ik.
Vandaag is het meer een scheldwoord geworden voor mezelf, vrees ik.
Ik wil meer zijn dan dat.
Maar ik twijfel vaak.
Is er wel een rustige kant aan dit mens?
Ben ik ooit wel eens vrouw zonder beroep?
Ben ik ooit wel eens mama zonder planning en organisatie?
Ben ik ooit wel eens mens zonder strategie?
Dit jaar kom ik er achter. Echt!
Ik vind het antwoord op die vragen, en eens ik het antwoord heb, hoef ik me niet meer te verantwoorden.
... Niet bij mensen die vinden dat je als werkpaard pas echt bestaat,
én niet bij mensen die zeggen dat ik mezelf voorbij loop door zo veel te werken.
Ik plan vele stille avonden, zoals vanavond.
Wandelen, het blokje om...
en daarna nog even voor de computer.....om het af te leren.
