Mobiel

Als ik 's ochtends naar het werk vertrek, kom ik een pak jongeren tegen, op weg naar school. Het valt me op dat ze zelfs om 7u 's morgens de straat oplopen met hun gsm in de hand. Ik merk bij mijn pubers dat ze tot 's avonds laat berichtjes binnenkrijgen. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat staan ze met elkaar in verbinding. Is het niet langs sms, dan is het wel langs MSN, of hun sociale netwerksites, Netlog of Facebook. 

Ik kijk er vaak met verbazing naar. Meisjes van 14 stellen zichzelf tentoon als wulpse jongedames die er een pak ouder uit zien. Jongens van 14 die vreemde foto's op hun account staan hebben, of links doorsturen van de meest gore websites of filmpjes. Ik ben mild in de leeftijden die ik hier schrijf.

Ik vraag me soms af wat de impact van het wereldwijde web, mobiele telefonie, sociale netwerksites of mobiel internet zal zijn.

Ik voel me niet geroepen noch geïnformeerd genoeg om over de impact op de gezondheid te spreken, dat laat ik liever over aan mensen die daar een passie voor hebben.

Ik denk eerder aan communicatie en ondernemen.

Zullen onze kinderen betere communicatoren zijn? Betere ondernemers?

Ik zie mijn kinderen filmpjes en websites maken die online staan, spullen kopen en verkopen langs het internet, contacten leggen met mensen aan de andere kant van de wereld. Ik bewonder dat.

Ik zie ze ook naar foute filmpjes kijken, surfen naar foute sites, en ondanks mijn beveiliging, en controle van cookies of bladwijzers, omzeilen ze me toch. Ik zal hen nooit slimmer af zijn, vrees ik. Mijn lap top is voor mij geen vanzelfsprekendheid, al werk ik er minstens 10 uur per dag op.

Voor de kinderen is ie precies .... doorzichtig, een stuk van zichzelf, zo gewoon en zo vanzelfsprekend, terwijl mijn generatie het nog steeds als een werkinstrument, een aangeleerde vaardigheid gebruikt. 

Vandaag Sir Ken Robinson gehoord (ik kom er later op terug) en hij had de woorden die ik zondag, bij het kladschrijven van dit stukje niet had : onze kids zijn technology natives, terwijl wij technology immigrants zijn. Daar draait het om. Prachtig gezegd.

Hoe wij als ouder, als ondernemer, als leerkracht, als mens omgaan met dit grote verschil tussen onze generaties, lijkt mij een boeiende uitdaging.

We hebben nog een lange weg te gaan.

Functioneren

Een paar weken geleden hielden wij onze functioneringsgesprekken. Er ging een diepe voorbereiding aan vooraf, en ook de opvolging loopt nog een tijdje door.

Zoals het hoort volgens "het" boekje, probeerden we na elk gesprek ook een verslag te maken - met daarop de werkpuntjes voor ons, als bedrijfsleiders, en voor onze medewerkers. Ik overloop het verslag nog even, laat het tekenen door onze medewerker, met de bedoeling in december te gaan evalueren. Het is een formele manier van samenvatten, maar ook een eerlijke, en niet-van-onderuit-te-muizen-agenda voor als we eind dit jaar weer gaan samenzitten. Ik voel me verantwoordelijk voor de afspraken gemaakt tijdens het gesprek, en ik ben ervan overtuigd dat ook onze teamleden er hetzelfde over denken.

Vandaag moest ik nog een laatste verslag doornemen met één van onze medewerkers.

Door part-time opdracht, stroompannes, klein verlet en opleiding was het er nog niet van gekomen.

Ik denk dat je evenveel leert over je team  uit de babbel die volgt bij het overlopen van het verslag als uit een functioneringsgesprek zelf.

Zoals te verwachten waren sommige mensen uit het team het makkelijk eens met het verslag, anderen hadden zelf al wat voorbereiding gedaan voor hun werkpuntjes, of één of twee teamleden willen toch nog enkele bemerkingen maken.

Zo leek het vandaag alsof ik het functioneringsgesprek opnieuw moest voeren. 

Waarover we het hadden blijft tussen ons, maar dit kan ik wel meegeven.

Het is vaak een moeilijke brug tussen werkgever en werknemer.

Een grote stap tussen verwachtingen en wat gerealiseerd wordt.

Ik besef dat ik nog veel te leren heb over......

• Wat iemand denkt dat hij kan, en wat iemand dan ook werkelijk kan.
  
• Wat iemand denkt dat hij waard is, en wat zijn (markt) waarde is.
  
• Hoe een part-time werknemer wil groeien in de functie (jobtitel en verloning), en hoe je dat als bedrijf moet realiseren binnen een opdracht van 20 u/week
  
• Hoe in tijden van crisis werknemers loonsverhoging verwachten, terwijl ze zelf merken dat de telefoon verdacht weinig rinkelt.
  
• Hoe in tijden van crisis je als werkgever probeert te investeren in de toekomst, maar je het daarbij niet vanzelfsprekend mag vinden dat je team je daarin steunt.

Ik ben blij dat ik van de twee kanten mocht proeven in het verleden. Ik schreef het al eerder. Wat een geluk dat ik ooit een baas had, verschillende bazen. Ik heb veel van hen geleerd.

Geleerd over over geven en nemen, over firmawagens en verlof, overuren en extra kosten, opleiding en zelfstudie, over vanzelfsprekendheid, over leiderschap en gedrevenheid.

Mijn twee favoriete bazen heb ik af en toe nog eens aan de lijn. We houden contact - waar ik blij om ben. Ik leer nog steeds van hen.

Hoe ook zij twijfelen, maar het vroeger nooit lieten merken.

Hoe ook zij zoeken en soms ook vinden.

Hoe ze een doel hebben en dat niet loslaten.

Hoe ze leren uit fouten en genieten van succes.

Hoe ze groeien - met vallen en opstaan.

Ik heb nog een lange lange weg te gaan.

Politiek

Mijn excuses. Ik kan het niet laten toch terug te komen op de politiek.

Eigenlijk zou ik dat niet mogen doen in deze blog. Deze blog gaat over ondernemen, en de dingen die ik als (vrouwelijke) ondernemer meemaak. Maar politiek is een vreemd beestje dat me ook niet loslaat. Later, ooit, als ik oud en iets wijzer ben, wil ik misschien ook eens politiek gaan bedrijven ... Hoewel ??

Is politiek niet als ondernemen? Moet ons land ook niet gemanaged worden? Mogen we van onze politici niet verwachten dat ze ons land besturen alsof het een bedrijf was : waar mensen tevreden zijn, je niet in het rood gaat, je probeert te groeien, denkt aan innovatie en creativiteit?

Creativiteit wordt door politici vaker gebruikt om hun eigen hachje te redden of collega's een hak te zetten, lijkt me. 

Wanneer wordt ons land nog eens gerund, vraag ik me dan af?  Als wij als ondernemers bijna 2 jaar niets wezenlijks gaan ondernemen, zouden wij dan al niet lang onder de tafel geveegd zijn door onze concurrenten? Hoe lang zouden werknemers in hun bedrijf tewerkgesteld kunnen blijven, als ze bijna 2 jaar lang gewoon maar aanmodderen?

Ik neem het de regering (en dan vooral de federale) nogal kwalijk dat er niets gebeurt, dat ze niets ondernemen om de crisis te lijf te gaan. Hoofdzaak voor hen zijn de verkiezingen en hun eigen plaatsje in de puzzel. De duizenden bedrijven en tienduizenden werknemers die vandaag sterk onder druk staan, schijnen hen koud te laten.

Ik vermoed dat de beslissing om (onder zeer strenge voorwaarden) economische werkloosheid ook voor bedienden mogelijk te maken voor onze regereing een heldendaad lijkt, waarmee ze vanaf nu ook in politieke debatten kunnen gaan schermen. In werkelijkheid is het een druppel op een hete plaat.

Ik mis de tijd van een bevlogen politicus die goed nieuws vertelt.

Ik vind het goed dat mensen uit de privé naar de politiek gaan - al zijn politieke spelletjes niet voor iedereen weggelegd.

Ik kijk uit naar een nieuwe "nieuwe politiek" - waarin politici niet met grote woorden, maar met daden in het nieuws komen.

Als ik naar de borden aan de kant van de straat kijk, heb ik het gevoel dat ik nog een paar jaar op mijn honger zal moeten zitten.

Crisis

Zit uw mailbox en brievenbus ook vol met uitnodigingen voor debatten over hoe je als bedrijf met de crisis kan omgaan? Je kan ze niet gemist hebben!

Ik ben persoonlijk nog op geen enkele uitnodiging ingegaan. Ik heb ruim voldoende informatie over de crisis via het nieuws en de krant, ik hoor het bij onze klanten en leveranciers, en in gesprekken met familie en vrienden. De crisis is overal.

Je mag me gerust een eeuwige optimist of idealist noemen, ... ik geloof dat we de crisis -op het niveau van particulieren en kleine ondernemingen- alleen kunnen aanpakken met positief denken. 

Heeft het u al iets opgeleverd - dat negatief en in neerwaartse spiraal-denken over de economie?

Ik kan het me niet voorstellen.

Natuurlijk moeten we voorzichtig zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat we niet mogen stilzitten.

Bij Retec doen we dat in elk geval niet.

2009 is voor ons een strategisch jaar. Geïnspireerd door Obama's  "Yes we can" als motto voor dit werkjaar. Nadenken over strategie, organisatie en structuur. 

Stilstaan bij de belangrijke vragen voor elk bedrijf : hoe kunnen we het verschil maken in tijden van crisis? Hoe kunnen we de gedwongen kalmere periode omdraaien en die extra tijd gebruiken om gerichte acties voor de toekomst op te zetten? 

In een ander bericht - misschien zou ik het moeten sparen voor een andere blog- zou ik ook wat over politiek in tijden van crisis willen schrijven. 

De verantwoordelijkheid ligt bij iedereen. Als burger moeten we geïnformeerd zijn, maar niet nog méér gaan sparen. Als bedrijf moeten we vooruit denken en positief werken - zonder de cijfers uit het oog te verliezen. Letten op je meerwaarde in de markt en daarin uitblinken. De regering moet gerichte en échte acties ondernemen om het land vooruit te krijgen. De media moet maar eens ophouden met klemtoon te leggen op alles wat fout loopt. Een goed-nieuws journaal zou misschien wonderen doen. 

Hoe dan ook,  wij, bij Retec,  

zijn volop bezig. 

Als ik met dit bericht op zijn minst 1 positieve boodschap kan lanceren, dan is het de moeite waard.

Nieuwe start

Maandag start onze nieuwe medewerkster, Ruth. Ze gaat aan de slag als technisch-commerciële binnendienst medewerker. Van zodra we kennis maakten, had ik een erg goed gevoel. Ik denk dat je dat gevoel ook echt moét hebben wanneer je iemand aanwerft.

Om Ruth's komst voor te bereiden, ging ik weer wat lezen. ... en leerde daarbij een pak over het belang van de eerste dagen en weken in een bedrijf.

"Professioneel onthaal zorgt voor snelle binding met de organisatie
Een degelijk onthaal zorgt voor een vlotte integratie van nieuwkomers. Ze raken snel vertrouwd met het bedrijf en hun functie, waardoor het ingroeitraject verkort. Een professioneel onthaal geeft de nieuwkomer bovendien een positief signaal. Het is een sterke motivator en zorgt voor de nodige binding tussen nieuwkomer en organisatie.

Onthaal en introductie vormen een onderdeel van het zogehetensocialisatieproces, het totale leerproces dat een nieuwkomer doormaakt voordat hij/zij een volleerde insider van de organisatie is. Het socialisatieproces reikt verder dan enkel het verstrekken van informatie. Het is het volledige proces waarin een nieuwe werknemer zich aanpast aan de organisatiecultuur.

De socialisatieperiode begint bij de indiensttreding en loopt tot de integratie voltooid is. Tijdens de volledige periode blijft informeren de boodschap. Door middel van een goed onthaalbeleid en introductieprogramma’s kunt op de behoefte aan informatie inspelen.

De beginperiode is een cruciaal tijdstip om goede indruk te wekken bij de nieuwkomer. Meer nog, uit onderzoek blijkt dat de eerste dagen enorm veel impact hebben op de nieuwe medewerker, omdat de eerste indrukken het langst bijblijven. Verder blijkt dat de langst bijblijvende indrukken tijdens de eerste 60 tot 90 dagen worden gevormd."  Bron: http://www.kmopme.be/news/14918_onthaal_nieuwe_werknemers_en_peterschap_verplicht

Mijn leeswerk heeft me in elk geval gestimuleerd om goede voorbereidingen te treffen. Ik maakte een onthaalbrochure en stelde een opleidingsplan op (dat door onze productspecialisten stevig bijgestuurd werd - wegens net iets téveel hooi op het vork).

Maandag is een grote dag voor Ruth, maar ook voor mij.

Ik hoop dat we een goeie indruk nalaten bij haar, en dat ze ' s avonds tevreden naar huis gaat.

Ik hoop dat ik ook tevreden naar huis ga, maandag. Ik start namelijk ook met de opleiding. Ik mag meezitten met Ruth, en ga eindelijk meer leren over die prachtige toestellen die wij verkopen.

De werkweek goed gestart

Het verschil tussen een gewone maandag en een buitengewone maandag zit 'm volgens mij in kleine dingetjes.

Opstaan met de dauw over de Scheldemeersen en diep in- en uitademen, dankbaar dat je dit nog elke morgen mag zien.

3 pubers een ochtendzoen kunnen geven, al dan niet tussen boterhamdozen en ochtendhumeurtjes.

Veilig op kantoor toekomen na de drukte op de E17 of E40.

Een gemeende goeiemorgen krijgen van je collega's, of een kop koffie die al klaar staat voor je als je binnenkomt.

Een mail van een ex-collega die gewoon even goeiedag komt zeggen.

Een levering van boeken die je al lang in je brievenbus verwacht had.

Een bestelling van een nieuwe klant.

Een mail van een tevreden klant die zijn vertrouwen in het bedrijf onderstreept.

Tomaat mozarella en verse basilicumblaadjes.

Een wandeling in het bos met je zakenpartner om in alle kalmte de vergaderingen van de komende week te kunnen voorbereiden.

Je mailbox terugschroeven naar 20 te verwerken mails.

John Cale's "Into my Arms" op Radio 1.

Een klant kunnen overtuigen van een toestel dat hij oorspronkelijk ten onrechte minderwaardig vond, en hem horen zeggen dat het ook wel goed gemaakt is.

Een goeie babbel hebben met je jongste. Een knuffel van de middenste. Een compliment van de oudste - of in een andere willekeurige volgorde.

Een gestolen zoen van je grote liefde. 

Een lange, ongestoorde douche.

Een sms met "slaap zacht".

Je gedachten van je afschrijven en posten op het internet.