Stress

Het is lang geleden dat ik zoveel stress in mijn lijf voelde.

Ik zoek in de grijze kamers van mijn herinnering, maar vind de laatste stressperiode niet echt terug.

Van nature hou ik wel van wat druk op de ketel, dat doet me goed presteren, brengt mijn creativiteit op gang, en versterkt mijn tempo.

Maar de stress die ik nu voel is anders. Ik krijg enkele dingen niet onder controle, en dat is voor deze ControleFreak echt een nachtmerrie. Wakker liggen 's nachts, stramme spieren, hoofdpijn, maagpijn, zweten.

Ik heb in het verleden al eens dik tegen de lamp gelopen door niet op tijd te luisteren naar dit oude lijf van me. Ik mag geen ezel zijn, ik moet nu ingrijpen en mezelf verzorgen.

Ik probeer iets gezonder te eten. Ik heb mijn volgende sportles gepland.

Voor de stress die ik nu voel, zou ik nog een pak andere dingen moeten plannen. Plannen om los te laten, bijvoorbeeld ;-) Af en toe de gedachten afzetten, de knop omdraaien en los-laten.

Studeren is een tweede piste. Ik moet me verder verdiepen in de wondere wereld van de techniek waar ik -in alle eerlijkheid- nog steeds geen fluit van begrijp.

Ik moet iemand vinden die me vanaf de eerste stap wil uitleggen wie die Ohm wel was, en wat die wijze mens bedoeld heeft met zijn fameuze wet. Eens ik dat snap kan iemand me het verschil uitleggen tussen weerstand en spanning, Ohm en Volt, 0-10 V en 4-20mA..

Ik kan intussen wel vertellen welke niveaumelder je kan gebruiken voor een silo met maiskorreltjes. Maar hoe je die melder aansluit?????

Ik kom voor het eerst in een lange tijd op een punt waar ik iets niet "als vanzelf" aanleer.

Laat me oefenen op talen, woorden, onderliggende relaties, sociale wetgeving, verkooptechniek, ... noem maar op - helemaal mijn ding.

Maar elektriciteit en elektronica zijn zo nieuw voor me... dat het wel lijkt alsof de deur van mijn hersenen op slot is. En dat frustreert me.

Ik geloof dat 80% van de stress die ik voel daarvan afkomstig is.

Kennen jullie geen zeer geduldige ziel die beste vriendjes is met Ohm en zijn wet??

... want als die mens bestaat én wat uitleg wil geven, zit ik meer dan gemotiveerd te wachten!

Eens ik die Ohm onder de knie heb .... kan ik rustig de andere OOOOHHHHMMMMMM oefeningen doen!

De Kleine Dingen

Soms zitten we met z'n allen zo met ons hoofd in de wolken of onze voeten te ver boven te grond. We gaan zweven omdat we zo hard aan het werk zijn. We verliezen contact met onszelf of onze omgeving en gaan helemaal op in dat professionele plaatje.

We zien grote orders, grote klanten, grote opportuniteiten. We bevechten de bedreigingen, schrijven grote plannen uit volgens de krijtlijnen van onze business. Op het einde van de dag, of op het einde van de maand zitten we met ons hoofd in de cijfers, al dan niet blij met de resultaten.....

Meer, beter, groter, sterker.

Ik verlies me er zelf wel vaker in.

Tot ik bij de keel gegrepen word door De Kleine Dingen.

Dit weekend door de mooiste plek op aarde.

Ik ben geen wereldreiziger. Ik heb nog niet zoveel gezien, maar ken wel een paar mooie plekjes in Europa. De golven en hun sterke geluid aan de Vlaamse kust. De wijngaarden van de Katharen. Een groene vijver in de streek van Bordeaux. De woeste Cevennes. Spaanse bergdorpjes. Het glooiende landschap van Toscane.

Maar het mooiste stukje Europa lag voor kort in mijn eigen achtertuin. Onder een grote Els, wel 200 jaar oud. Als je eronder staat, dan sluit de wereld zich veilig om je heen. Je kijkt uit over de Vlaamse Ardennen, maar voelt je met ieder plekje van de wereld verbonden. In jezelf, tot jezelf, misschien ook ver buiten jezelf. Ik weet al lang dat ik daar als pelgrim kom. Ik ben gewoon een voorbijganger in de geschiedenis van de boom. Ik ben verhuisd, maar keer af en toe naar de boom terug.

Dat plekje, het enige plekje op de wereld waar ik me helemaal thuis voel, is sinds vorige week veranderd.

De oude Els is ziek en heeft twee van zijn sterke armen verloren. Ze zijn op de weide gevallen, en laten de rest van de boom verweesd staan.

Toen ik het zag, greep dat me bij de keel.

Ik wou huilen, ik wou de boom herstellen, ik wou tieren naar Moeder Aarde dat dit niet kon.

Maar daar stond ik. Zoals steeds machteloos. Te klein voor dat plekje. De natuur te groot voor mij.

De boom heeft me erop gewezen dat hij niet doet wat ik wel zou willen. Een veilige haven voor me zijn als ik tot as terugkeer.

Hij doet gewoon zijn eigen ding.

En zet me even op mijn plaats. Met mijn beide voeten op de grond, mijn hoofd weer weg uit die wolken, en terug bij waar het echt om gaat. De Kleine Dingen onder de takken van een Grote Boom.

Change we need

Dat we niet bang zijn, of op meer crisis-onheil zitten te wachten, dat vertelde ik al.... Retec investeert dit jaar in de toekomst, in innovatie, in vernieuwing .

Eind deze week moet onze volledige ICT eraan geloven : op vrijdag worden onze oude pc's geformatteerd en weggegeven, en pakken we onze nieuwe computers uit. Het ganse team in het nieuw.

Er wordt een volledige back-up gemaakt van onze data, CRM Pakket, boekhoudprogramma en stock-beheer, en alles wordt overgeplaatst naar hosted servers, ergens in een supersonisch Brussels gebouw waar -dankzij de nieuwste snufjes aan technologie en climatisering- onze gegevens gepamperd en bewaard worden onder de best mogelijke omstandigheden.

Het duurde eventjes voor we de beslissing durfden nemen om alles nu op iemand anders' server te gaan zetten, en alles over het internet te gaan doen, maar ik geloof dat we de juiste keuze gemaakt hebben.

Na veel rekenen en vergelijken komt de kost misschien iets duurder uit (tot 6,5 gebruikers is een hosted server goedkoper voor een KMO, daarboven wordt het duurder) - maar de zorgen, de stress bij elk server- of softwareprobleem - neen, voor mij hoeft het niet meer, bedankt!

Dus alles buiten, en ons bedrijf en al onze gegevens via het fantastische internet bereikbaar. Het opent een pak perspectieven!

Als we verder willen groeien in ons MVO-denken, dan kunnen we vanaf nu thuiswerken om kilometers te vermijden of aanwezig te zijn bij onze kinderen wanneer dat nodig is.

Doemdenkers vragen ons wat we gaan doen als Het Heilige Internet uitvalt.

Als Het Internet op een dag niet meer zou werken, in Vlaanderen, in Europa, in de Wereld - moeten we ons dan geen ernstige zorgen maken over onze algemene veiligheid, in plaats van over onze databank die niet bereikbaar is? Dus ... dat scenario heb ik voor mezelf afgesloten.

Ik hoop dat mijn collega Tony en ikzelf alle andere scenario's wél voorzien hebben en er een gepaste back-up of oplossing voor gezocht hebben. Ik ben blij dat we dit project samen uitwerken - gedeelde stress is halve stress ;-)

Bovendien leggen we onze ICT in handen van een partner die vertrouwen en ervaring uitstraalt, een kleine KMO die investeert in de toekomst en gewoon bij ons "past".

Dat het eventjes wennen is om deze week alles los te laten en onze volledige ICT structuur uit handen te geven .... dat vraagt voor mij, als ControleFreak, inderdaad een zware inspanning.

Maar ik geloof er rotsvast in en zend positieve signalen uit (die komen dan ongetwijfeld ook naar Retec terug) : alles komt goed, alles komt goed en alle dingen komen goed.

September

Héhé, dat was een korte vakantie ! Maar ik ben terug, ik ben uitgerust en heb de batterijen opgeladen!

In juli had iedereen het over de crisis, en hoe die nog zwaarder zou toeslaan in september.

Tijdens mijn vakantie hou ik me meestal nogal op afstand van kranten en nieuws (2 weken zonder Radio 1, de Ochtend, dat is afkicken!), maar de paar dingen die ik hoorde en las, waren wel gematigd positief.

Vanaf morgen-maandag ga ik weer aan het werk, en ik vraag me af wat er zal gebeuren. Of we de voorspelde terugslag krijgen, of niet?

Bij Retec staan we vanaf mid augustus voor nog meer nieuwe uitdagingen. De voorbije maanden hebben we onze ganse organisatie onder de loep genomen, verbeterpunten gezocht, gevonden en aangepast. Vanaf nu gaan we al die zaken ook echt doorvoeren. Van nieuwe pc's over extern netwerk, over nieuwe offertes en huisstijl, tot verkoopstrategie en jaarplanning.

Ik ben me er zeer van bewust dat dit voor ons team geen makkelijke opdracht wordt. Wie al jarenlang volgens een bepaalde methode werkt, vindt verandering niet altijd even makkelijk. Toch ben ik ervan overtuigd dat we samen die grote stap vooruit kunnen zetten om verder te groeien.

Maar ik vraag me af wat de economie zal doen. Of het weer drukker wordt, of echt nog slechter moet gaan... Het is afwachten en hopen op het beste!

Ons motto voor het crisisjaar was, is en blijft : van citroenen limonade maken. Proberen vooruit te denken, te investeren in nieuwe mensen, opleiding en betere middelen, wetend dat er een eind komt aan de crisis, en dat we dan in onze markt als eerste én als beste uit de startblokken vertrekken.

Als je't mij vraagt ... mag dat al vanaf september! Wij zijn er klaar voor!

Vakantie

De vakantie en Franse levensstijl lonken naar me. Straks vertrek ik richting Cevennes, waar ik in een onooglijk klein dorp 2 weken stilsta.

Op alle vlakken "stilsta".
Geen internet, weinig telefoon (hoop ik), geen werk mee, hoofd leegmaken.
Gewoon la douce France met stokbrood en kaas en wijn, zuslief dichtbij, de kinderen bij de rivier, en een karrevracht fictie die ik aan sneltempo opmaak.
Heerlijk.
Vakantie.


Enjoy!

Verkooptechniek

In één van mijn eerste stukjes beloofde ik 'gauw' terug te komen op verkooptechniek, mijn favoriete hobby :-)

Gisteren een heerlijk verkoop-technisch gesprek gehad bij een klant. Wie verkoopt, weet wat ik bedoel.
Een (goede, maar daarom geen A-) klant nodigt ons uit om naar aanleiding van de crisis over betere prijzen te onderhandelen. Een gesprek dat begint bij een kennismaking, verder rolt over algemene zaken over de crisis en hoe we zaken doen "tegenwoordig", tot het uitmondt in het vragen van nieuwe condities.

De klant vraagt, en wij willen wel geven, maar dan liever geen toegevingen op de prijs, maar eerder bevestiging van wie we zijn, wat we kunnen, wat we al doen voor de klant. De klant ook zover krijgen dat hij zelf zegt of bevestigt dat hij eigenlijk tevreden is over jou als leverancier. So far, so good.

Dit gesprek zal nog verder uitmonden, in een bezoek bij onze fabrikant in Frankrijk om daar aan de basis 2 dingen te doen : enerzijds gefundeerd spreken over een betere prijs met onze fabrikant én met de klant,
en anderzijds -perfect- de klant te tonen hoe ons product gemaakt wordt, bijna nog artisanaal, maar wat een vakwerk.

Toen ik weer in de wagen zat, kon ik nog niet meteen inschatten wat de toekomst met deze klant brengt, maar dat het plezant was - puur verkoop-technisch gezien- dat is zeker. Ik geniet uitermate van aan tafel te zitten met echte goede aankopers, die niet te snel in hun kaarten laten kijken en de regels van het spel kennen, ... zoals onze klanten gisteren. Samen zoeken naar een evenwicht om de samenwerking te versterken.

Als verkoper moet je elke dag bijleren, groeien en de kleine kneepjes van het vak beter leren kennen. Hoewel ik uit een nest van verkopers kom, er mee opgegroeid ben, en al sinds 1992 in de verkoop sta, ... kan ik nog zoveel leren en groeien.
Maar als we het weer hebben over passie in de job, ja, dan beken ik dat mijn hart sneller slaat tijdens zo een verkoopsbabbel, en dat ik de uitdaging ervan nog steeds één van de leukste facetten van de job vind.

Laat het volgende gesprek maar komen!

Tough Life in the Mountains

Intussen ben ik enkele dagen terug uit het verre Beieren - meer bepaald uit Betzigau in de provincie Allgau, waar één van onze hoofdleveranciers UWT haar basis heeft.

We gingen er naartoe om er mijn partnership bij Retec officieel te maken.

Rudy, mijn vennoot en zaakvoerder van Retec, is -zo was al snel duidelijk- bijzonder populair bij onze Duitse vrienden. Uwe, eigenaar en zaakvoerder van UWT, ziet in Rudy duidelijk een vriend en een raadgever. Iemand op wie hij durft vertrouwen, maar die hij ook graag ziet.

Graag zien, daar zijn ze erg goed in ginder.

Het bedrijf wordt er gerund als een echt familiebedrijf, met heel veel aandacht voor de mensen en de onderlinge relaties, persoonlijke contacten, correcte maar vriendschappelijke samenwerking binnen of buiten de muren van het bedrijf.

Uwe omringt zich dan ook met enkele fantastische mensen die meteen een grote indruk op me maakten. De bevlogenheid, het enthousiasme, de professionaliteit .... in elk van hen terug te vinden!

Er werd tijd gemaakt voor een rondleiding in het bedrijf, producttraining en enkele gesprekken over de nabije en iets verdere toekomst.

Maar voor en na elk gesprek maken onze vrienden tijd voor socialising, networking, ... je noemt het maar zoals je wil... Een BBQ bij Uwe thuis, lunch met zicht op de alpen, heel veel schnapps en Weißbier ("it's a tough life in the mountains")of ... ja hoor, shoppen om een Lederhose en Dirndl voor Rudy en mezelf, zodat we helemaal deel kunnen uitmaken van de UWT familie.

Vandaag mailden we de bedankjes heen en weer,

maar ook de bezoekverslagen. De puntjes op de i zetten omtrent afspraken, prijzen, toekomstvisie en de agressieve concurrentie. Business first. Tussen de duidelijke afspraken ook heel wat motiverende woorden voor ons en het team.

Daar hou ik van : professioneel werken zonder ooit het persoonlijke te verliezen - of evengoed omgekeerd : persoonlijk werken, zonder ooit de professionaliteit over het hoofd te zien.

Thomas, Sales Manager bij UWT schreef me in zijn mail vandaag : "Our experience is many customers like to work with small companies like Retec and UWT, because they get an excellent product, individual support, assistance and service...... We together are the experts for SOLID MEASUREMENT and we are an excellent TEAM !!"

Mooi, toch?

Ik voel me sterk en enthousiast om zowel UWT als Retec verder op de markt te brengen, klanten "delighted" te maken met onze sterke producten en met onze professionele én persoonlijke aanpak.

Ik kijk ook uit naar het bezoek van UWT aan Retec. Even tonen dat het leven in "le plat pays" ook zwaar kan zijn ;-)

The Element

Sinds ik Sir Ken Robinson aan het woord hoorde op het forum "Innovatie maakt School" van Flanders DC, ben ik nogal wild van de man ;-)

Ik kocht zijn boek "The Element" -zoals aangekondigd in deze blog- en kon er vorige week zondag eindelijk echt in beginnen lezen. De subtitel leert je meteen waarover het gaat "Als passie en talent samenkomen". Echt prachtig. Ik word steeds grotere fan.

15 jaar lang had ik een hele leuke, afwisselende job, in een bedrijf dat ik zelf mee hielp groeien en waar ik al mijn talenten kwijt kon. Het leek vanzelfsprekend.Een 4-tal jaar geleden stond ik op een belangrijk keerpunt in mijn leven en moest ik op zoek naar een nieuwe professionele uitdaging.

Ik was me niet bewust van wie ik was, wat ik kon, ....

en vooral was ik me niet bewust van waarvoor mijn hart precies sneller ging kloppen.

Ik heb in de voorbije 4 jaar 3 verschillende jobs gehad, en ze allemaal met liefde uitgevoerd. Al raakte ik er misschien wel snel uitgeblust. Ik had die jobs nodig om te ontdekken wie ik was, en vooral wat ik wou gaan doen met mijn (professionele) toekomst.

Vandaag denk ik toch dat ik dat punt bereikt heb : het nieuwe vertrekpunt voor de komende 20 jaar. Ik ben gepassioneerd door mijn nieuwe uitdaging. Ik kan er al mijn talenten in kwijt. En ondanks de technische kant die ik (nog?) niet onder de knie heb, is de rest van de job schijnbaar "makkelijk", loopt dat als vanzelf voor mij. Ik voel me echt "in mijn element", vooral omdat ik ontdekt heb waar ik goed in ben, en nu kon kiezen voor een carrière waarin ik al die dingen ook kan gaan doen.

Ik zie in mijn nabije omgeving mensen op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging. Twintigers die hun studierichting moeten kiezen, pas afgestudeerden die ongelukkig zijn in hun eerste job- maar nog niet echt weten waar hun tweede job zou moeten naar wijzen, veertigers die toe zijn aan een nieuwe uitdaging omdat ze zich uitgeblust voelen, of mannen en vrouwen die door de economische crisis verplicht worden op zoek te gaan naar een nieuwe job, en niet zomaar solliciteren, maar de keuze maken om eerst goed na te denken over wat ze écht willen.

Ik zal hen allemaal "The Element" aanraden. Je kan Sir Robinson aan het werk horen op deze link, neem de tijd om te luisteren, of koop zijn boek (of kom het gerust bij mij lenen) - het is echt de moeite.

Girl Power

Vanavond maakte mijn vennoot me er - lachend- op attent dat ik nogal feministische trekjes vertoon. Ik reageerde eerst met een uitgesproken "neen" - ik heb me nooit een feministe gevoeld. Integendeel, ik heb vaak het gevoel dat ik teveel testosteron aanmaak ;-)

Maar, ...ik moet toegeven dat ik wel sterk kan reageren op sexistische uitspraken. Ik probeer wat voorbeelden te geven.

Toen ik onlangs voorgesteld werd als nieuwe vennoot aan een contact op een vakbeurs, kreeg ik onmiddellijk de reactie "en wat heb je daar voor moeten doen?" - Vorige maand kreeg ik van een leverancier (toen ik onze samenwerking in vraag stelde)de opmerking dat hij best wel begreep dat ik me als vrouw in een mannenwereld eerst een beetje wou positioneren, maar dat ik daarom niet moeilijk moest gaan doen. Een nieuwe (mannelijke) klant die naar ons bedrijf belt en een vrouw aan de lijn krijgt, vraagt altijd naar "iemand technisch" - terwijl onze dames op de binnendienst technisch opgeleid zijn.

Geef toe - dat moeten we toch niet allemaal pikken?

Ik zwijg nog over de ongevraagde handtastelijkheden en weinig subtiele dubbele opmerkingen die we beleefd moeten weglachen.

Ik vraag me af hoe vaak een man zulke opmerkingen krijgt? En toch ...... Mannen hebben andere problemen ....

Ik weet heel goed dat veel gescheiden mannen opmerkingen krijgen over hun vaderschap. Doen zij het wel even goed als mama? Hebben zij het huishouden wel onder controle? En waarom krijgt mama al de post van school en papa niet? Waarom is een moeder het slachtoffer in een scheiding en de vader ongetwijfeld de oorzaak ervan? ... ?

Al die clichés, of het nu over mannen of vrouwen gaat, op zich maakt het me niets uit.

Wat me wel kribbig maakt is het hokjes-denken. Alsof een man geen betere papa kan zijn dan sommige vrouwen mama,

Alsof een vrouw niet beter zou kunnen zijn dan een man in een zwaar technische job.

Die tijd is toch voorbij?? Het hokjes-denken geldt toch alleen voor mensen die nog elke zondag de rechtse of linkse kant kiezen als ze gaan zitten in de kerk??

Als mijn ergernis over zulke ouderwetse opmerkingen me een feministe maken, ... ach, dan wil ik er best als één versleten worden ;-)

Innovation Awards

Vorige week had ik de eer deel te mogen uitmaken van één van de jury's voor de West-Vlaamse Innovation Awards - een prestigieuze afstudeerprijs die studenten, bedrijven en docenten lauwert voor hun zin voor innovatie in het eindwerk dat ze schreven of begeleid hebben.

Deze afstudeerprijs staat als stevige poot naast een brugproject van het Agentschap Ondernemen dat Ondernemerschap en Innovatie stimuleert, en ook tot doel heeft bruggen te bouwen tussen studenten, bedrijven en Hogescholen.

Wij waren getuige van een zestal ondernemende studenten die hun eindwerk kwamen voorstellen. Gewapend met een krachtige powerpoint presentatie en bedrijfsfilmpjes, stonden zij vooraan het beste van zichzelf te geven, nog een laatste keer hun eindwerk voor te stellen, nadat het eerder al door enkele jury's goed bevonden werd om naar een volgende stap door te schuiven.

Het Agentschap Ondernemen, tot voor kort het Agentschap Economie, was me tot een jaar of 3 geleden onbekend. In mijn job in het Innovatiecentrum mocht ik werken aan enkele boeiende projecten die dankzij de goedkeuring van het Agentschap bestaan. Hoog in de Brusselse toren mocht ik ook kennismaken met enkele drijvende krachten achter die projecten.

Ik was onder de indruk van het Ondernemerschap dat ik er zag, en moest voor het eerst in mijn leven mijn mening over ambtenaren heel serieus bijschroeven.

Goed dat de overheid geld vrijmaakt om onderwijs en ondernemen dichter bij elkaar te brengen. Het is een zo noodzakelijke investering in de toekomst van ons land en van onze jeugd.

Projecten als "mini-ondernemingen" en alle varianten ervan moeten veel meer ruchtbaarheid krijgen, positief nieuws over jonge ondernemers moet de pers halen of air-play krijgen. Vlaanderen barst van talentvolle mannen en vrouwen, Vlaanderen barst ook van creativiteit, op veel verschillende vlakken. En toch blijven wij zeer slecht scoren als het over ondernemerschap gaat. Waarom toch?

Ik hoop dat in die andere Brusselse torens eens aan werken gedacht wordt, en dat de bevoegde ministers eindelijk eens aan de slag gaan en zelf weer wat ondernemerschap gaan tonen. Er is werk aan de winkel, heel veel werk. Het goede voorbeeld geven zou een mooie start zijn!

Linked In

Een volledige maand heb ik geen tijd gemaakt voor deze blog.

De reden daarvoor is ondubbelzinnig, en wil ik gerust met u delen : ik heb mijn goeie vriend Mark teruggevonden, mijn oude engelse" pen pal", die ik een jaar of 8 geleden uit het oog verloor.

We leerden elkaar meer dan 25 jaar geleden (jaja) kennen op de dijk van Zeebrugge, en wisselden toen adressen uit. We schreven wekelijks zeker 10 velletjes "airmail papier" vol, en besteedden al ons zakgeld aan postzegels.

We hebben elkaar teruggevonden - u raadt het al- dankzij het wondere internet. Linked In, niet FaceBook. Toen ik een jaar of twee geleden mijn Linked In profiel aanmaakte, was Mark ook de eerste naar wie ik op zoek ging. Het is pas een maand of 2, 3 geleden dat ik hem ook echt kon bereiken, en sindsdien schrijven we nagenoeg dagelijks om de schade van 8 jaar schrijf-pauze goed te maken.

Linked In is een professionele "sociale" netwerksite. Hoewel je een aantal persoonlijke vrienden tussen je contacten staan hebt, verzamel je voornamelijk je professionele contacten via dit netwerk.

Sommige mensen doen er niet aan mee, maar voor anderen werkt het, of werkt het zelfs goed.

Je kan niet alleen verbinden met zoveel mensen, je kan je ook lid maken van verschillende subgroepen en daar interessante discussies volgen. Je kan tips vragen bij mensen uit je netwerk, of een vacature posten. Ik probeer er in elk geval iets te doen, en het heeft me -naast het terugvinden van Mark- al heel wat opgeleverd.

Bent u ook op zoek naar een groter professioneel netwerk? Wil u een professionele boodschap de wereld in sturen? Wil je professioneel advies vragen aan mensen uit je netwerk? Waar wacht je nog op? Linkedin.com !

Genoeg van Politiek

Wat verlang ik tot volgende maandag!

Dan kunnen we eindelijk verlost worden van al die politici langs de weg, in de postbus en in de media. Hoe geïnteresseerd ik ook ben (was??) in politiek, ik heb een hekel aan de periode die de verkiezingen vooraf gaat. Kunnen ze hier ook geen sperperiode invoeren??

Ik kom uit een Vlaams nest waar op zondagmiddag aan tafel heerlijk over politiek gediscussieerd werd, en daar ligt meteen ook de basis van mijn interesse in politiek.

Vroeger had je redenen genoeg om Vlaams te zijn. Mijn opa had nog op de barricades gestaan voor "Leuven Vlaemsch" en mijn overgrootvader in het leger moeten dienen onder "et pour les flamands la même chose".... Het zijn vermoedelijk de bekendste zinnen uit de Vlaams Nationale politiek, en uit respect voor onze grootvaders (die we alleen kennen uit de verhalen van mijn ouders), kon je niet anders dan trotse Vlaming zijn. 

Sinds de komst van het Vlaams Blok, later Vlaams Belang, vind ik het moeilijk om te zeggen dat ik "Vlaamse" ben, omdat het zo'n negatieve bijklank gekregen heeft. Ik ben helemaal geen Vlaams nationalist, al voel ik me hier wel thuis, ben ik trots op het stukje Vlaanderen waar ik het liefst vertoef, en voel ik me verbonden met mijn moedertaal. Maar verder gaat het niet.

Toen de VU ophield te bestaan is er naar mijn gevoel geen waardig alternatief gekomen - slechts een aantal pogingen tot .... Het Vlaams gedachtengoed gaat nu niet meer over cultuur in de zin van je eigen taal mogen spreken aan de universiteit - maar over cultuur in de zin van andere culturen zo goed als kan buiten houden. NOT my cup of tea !  ;-) 

Er valt veel te zeggen over Vlaams in Brussel en over de krasse uitspraken van MR voorzitter reynders - wat een aanfluiting van de vlamingen in Brussel - in welke eeuw leeft die man? Maar daarover laat ik me hier niet uit. Ik ben geen Vlaams-Brabander, maar ik heb heel veel sympathie voor de Ketjes! :-)

Om terug te keren naar ons gezin. Elke zondagmiddag (ma en pa hadden traditiegetrouw naar de Zevende Dag gekeken) werd er dus wel één of ander punt aangehaald tijdens het middageten. Het eindigde vaak in luide discussies over wit en zwart, socialisme of communisme, liberalen en vakbonden, en ander interessant stuff.

We hadden ook de gave van het woord - we zijn allemaal nogal overtuig(en)de babbelaars - dus animatie verzekerd. We hadden andere meningen en dat was OK. We kwamen er wel uit. 

Vandaag doen wij het nog. Er wordt veel en open over politiek gesproken in onze familie. Minstens twee van ons ambiëren een politieke loopbaan (de orde van grootte daarvan in verhouding tot onze persoonlijkheden), en nog steeds verschillen we van mening. Ook al staan we soms lijnrecht tegenover elkaar in onze politieke overtuiging, alles kan gezegd, en er wordt altijd afgesloten met de lach.

De laatste twee jaar heb ik er nochtans mijn buik van vol. Vreselijk wat die heren en dames politici durven doen. De kostbare tijd die ze verliezen, de verantwoordelijkheid die ze ontlopen, de besluiteloosheid waarmee ze bewegen - ik kan er echt niet mee om.

Voor het eerst in mijn persoonlijke 22 jaar stemplicht heb ik echt het gevoel dat het niet meer hoeft. Ik heb geen zin in proteststemmen, omdat ik de juiste partij daarvoor niet vind. Maar ik heb ook geen zin om nog één van de mannen die de laatste twee jaar het politieke landschap hebben bewerkt, mijn kleine stem te geven. Alsof die ooit verschil zou maken.

Ik voel me ontgoocheld en bedrogen. Ik mis een leider die er één is. Ik mis bevlogenheid en ondernemerschap. Optimisme en creativiteit.

Ik zie alleen maar opportunisme - op de meest platte manier die ik ken.

Illusies over eerlijke politici heb ik nooit echt gehad, maar ik leefde op zijn minst met de hoop dat ze bestonden -ergens.

Kunnen we zondag die witte raven op onze papieren vinden? Welk bolletje wordt het?

22 jaar stemplicht, misschien 25 jaar politiek bewustzijn, ... maar voor het eerst in mijn leven politieke desinteresse en besluiteloosheid. Ik weet het niet. Ik vrees dat ik pas beslis op het moment dat ik het blad openvouw zondag.

Ik kijk alleen uit naar wanneer we deze politieke pagina mogen omslaan. Want geef toe : het kan toch veel, en vele beter?

Passie

Vorige week schreef ik al over Sir Ken Robinson. Ik had al veel lof over de man gehoord, en nu weet ik eindelijk waarom. Zijn boek "The Element" staat bovenaan mijn verlanglijstje.

Sir Ken Robinson's bio kan u hier lezen - het loont de moeit- een mens wordt niet zomaar geridderd door The Queen !

Een inspirerend man, en als ik mag geloven wat zijn biografieën zeggen, dan is hij de inspiratiebron geweest voor enkele regeringen die hun visie over onderwijs gingen herbekijken.

Sir Robinson is zowat de enige die luidop durft te zeggen dat scholen de creativiteit doden. Uitgebreid onderzoek van de hersenen tonen dit feit nochtans haarscherp aan. We worden geboren met 95% creativiteit en 5% logica, en op ons 18de zijn die cijfers gewoon omgekeerd. 

Maar Robinson stelt het heel simpel : scholen zien de betere leerlingen als de regel. Diegene die niet zo wiskundig, maar bijvoorbeeld wel creatief of handig zijn, worden al snel naar een andere richting doorverwezen die dan "minder goed" zou zijn. 

Intelligentie, zo zegt hij, kent vele vormen. Niet alleen de twee vormen die wij zo vaak gebruiken.

Als voorbeeld vroeg hij ons naar onze zintuigen. Wij kennen de klassieke 5 en voegen er de laatste vijf jaar zonder aarzelen ook Intuïtie bij.

In andere culturen komen er heel wat andere zintuigen bij, zoals (de belangrijkste) : evenwicht!! Maar ook honger hebben of  zin hebben, ... zeer gewonen dingen die ook zintuiglijk verbonden zijn.

Het typeert ons dat wij, Westerlingen, ons beperken tot 5à6 zintuigen : je kan ze wetenschappelijk aantonen. je oren doen het één, je neus het ander. Punt andere lijn.

Zo lijkt ons schoolsysteem ook uitgebouwd. In functie van wetenschappelijke bewijzen, of in functie van de industrie. Maar nooit werd het onderwijssysteem bekeken vanuit het perspectief van het kind.

In New York moeten kleuters een "intake interview" afnemen voor ze toegelaten worden in Kindergarten. Kan je je zoiets voorstellen? Vermoedelijk wordt de kids gevraagd "a resumé" voor te leggen. Robinson grapte er cynisch mee "What ?? You've been on this planet for 36 months already, and this is all you've achieved ??"

Ik probeer mijn rust te vinden als mijn pubers alweer niet studeren voor hun examens.

Ik zie hoe creatief ze zijn. Alle drie. Ik zie hoe ze inzicht hebben in de dingen die hen echt goed liggen. Of dat nu wiskunde of talen, tekenen en toneel, mechanica of houtbewerking, relaties en zorgen, schetsen of filmpjes monteren is, ... maakt niet uit. Als ze zich maar goed voelen. "In hun element".

Uitgangspunt van de speech van Robinson was dit : 'Hoeveel mensen kent u die al 30 jaar dezelfde job doen, maar dat eigenlijk zonder enige passie doen?' - U kent er zeker, ik ken er ook. Werken om de rekeningen te betalen, maar zonder dat het hart ook maar één keer sneller gaat kloppen van de uitdaging voor de job.

Ik kan het me voor mezelf niet inbeelden.

Passie - op welk vlak dan ook- lijkt me de basis van het leven. 

In mijn kast staat dan ook al een hele tijd een mooie quote van Brody Neuenschwander "wie zich verliest in zijn passie, heeft minder verloren dan wie zijn passie verliest". Robinson zorgt voor een quote die binnenkort in mijn andere kast moet prijken : The element, or how finding passion changes everything.

Ik bestel hem nu !

Mobiel

Als ik 's ochtends naar het werk vertrek, kom ik een pak jongeren tegen, op weg naar school. Het valt me op dat ze zelfs om 7u 's morgens de straat oplopen met hun gsm in de hand. Ik merk bij mijn pubers dat ze tot 's avonds laat berichtjes binnenkrijgen. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat staan ze met elkaar in verbinding. Is het niet langs sms, dan is het wel langs MSN, of hun sociale netwerksites, Netlog of Facebook. 

Ik kijk er vaak met verbazing naar. Meisjes van 14 stellen zichzelf tentoon als wulpse jongedames die er een pak ouder uit zien. Jongens van 14 die vreemde foto's op hun account staan hebben, of links doorsturen van de meest gore websites of filmpjes. Ik ben mild in de leeftijden die ik hier schrijf.

Ik vraag me soms af wat de impact van het wereldwijde web, mobiele telefonie, sociale netwerksites of mobiel internet zal zijn.

Ik voel me niet geroepen noch geïnformeerd genoeg om over de impact op de gezondheid te spreken, dat laat ik liever over aan mensen die daar een passie voor hebben.

Ik denk eerder aan communicatie en ondernemen.

Zullen onze kinderen betere communicatoren zijn? Betere ondernemers?

Ik zie mijn kinderen filmpjes en websites maken die online staan, spullen kopen en verkopen langs het internet, contacten leggen met mensen aan de andere kant van de wereld. Ik bewonder dat.

Ik zie ze ook naar foute filmpjes kijken, surfen naar foute sites, en ondanks mijn beveiliging, en controle van cookies of bladwijzers, omzeilen ze me toch. Ik zal hen nooit slimmer af zijn, vrees ik. Mijn lap top is voor mij geen vanzelfsprekendheid, al werk ik er minstens 10 uur per dag op.

Voor de kinderen is ie precies .... doorzichtig, een stuk van zichzelf, zo gewoon en zo vanzelfsprekend, terwijl mijn generatie het nog steeds als een werkinstrument, een aangeleerde vaardigheid gebruikt. 

Vandaag Sir Ken Robinson gehoord (ik kom er later op terug) en hij had de woorden die ik zondag, bij het kladschrijven van dit stukje niet had : onze kids zijn technology natives, terwijl wij technology immigrants zijn. Daar draait het om. Prachtig gezegd.

Hoe wij als ouder, als ondernemer, als leerkracht, als mens omgaan met dit grote verschil tussen onze generaties, lijkt mij een boeiende uitdaging.

We hebben nog een lange weg te gaan.

Functioneren

Een paar weken geleden hielden wij onze functioneringsgesprekken. Er ging een diepe voorbereiding aan vooraf, en ook de opvolging loopt nog een tijdje door.

Zoals het hoort volgens "het" boekje, probeerden we na elk gesprek ook een verslag te maken - met daarop de werkpuntjes voor ons, als bedrijfsleiders, en voor onze medewerkers. Ik overloop het verslag nog even, laat het tekenen door onze medewerker, met de bedoeling in december te gaan evalueren. Het is een formele manier van samenvatten, maar ook een eerlijke, en niet-van-onderuit-te-muizen-agenda voor als we eind dit jaar weer gaan samenzitten. Ik voel me verantwoordelijk voor de afspraken gemaakt tijdens het gesprek, en ik ben ervan overtuigd dat ook onze teamleden er hetzelfde over denken.

Vandaag moest ik nog een laatste verslag doornemen met één van onze medewerkers.

Door part-time opdracht, stroompannes, klein verlet en opleiding was het er nog niet van gekomen.

Ik denk dat je evenveel leert over je team  uit de babbel die volgt bij het overlopen van het verslag als uit een functioneringsgesprek zelf.

Zoals te verwachten waren sommige mensen uit het team het makkelijk eens met het verslag, anderen hadden zelf al wat voorbereiding gedaan voor hun werkpuntjes, of één of twee teamleden willen toch nog enkele bemerkingen maken.

Zo leek het vandaag alsof ik het functioneringsgesprek opnieuw moest voeren. 

Waarover we het hadden blijft tussen ons, maar dit kan ik wel meegeven.

Het is vaak een moeilijke brug tussen werkgever en werknemer.

Een grote stap tussen verwachtingen en wat gerealiseerd wordt.

Ik besef dat ik nog veel te leren heb over......

• Wat iemand denkt dat hij kan, en wat iemand dan ook werkelijk kan.
  
• Wat iemand denkt dat hij waard is, en wat zijn (markt) waarde is.
  
• Hoe een part-time werknemer wil groeien in de functie (jobtitel en verloning), en hoe je dat als bedrijf moet realiseren binnen een opdracht van 20 u/week
  
• Hoe in tijden van crisis werknemers loonsverhoging verwachten, terwijl ze zelf merken dat de telefoon verdacht weinig rinkelt.
  
• Hoe in tijden van crisis je als werkgever probeert te investeren in de toekomst, maar je het daarbij niet vanzelfsprekend mag vinden dat je team je daarin steunt.

Ik ben blij dat ik van de twee kanten mocht proeven in het verleden. Ik schreef het al eerder. Wat een geluk dat ik ooit een baas had, verschillende bazen. Ik heb veel van hen geleerd.

Geleerd over over geven en nemen, over firmawagens en verlof, overuren en extra kosten, opleiding en zelfstudie, over vanzelfsprekendheid, over leiderschap en gedrevenheid.

Mijn twee favoriete bazen heb ik af en toe nog eens aan de lijn. We houden contact - waar ik blij om ben. Ik leer nog steeds van hen.

Hoe ook zij twijfelen, maar het vroeger nooit lieten merken.

Hoe ook zij zoeken en soms ook vinden.

Hoe ze een doel hebben en dat niet loslaten.

Hoe ze leren uit fouten en genieten van succes.

Hoe ze groeien - met vallen en opstaan.

Ik heb nog een lange lange weg te gaan.

Politiek

Mijn excuses. Ik kan het niet laten toch terug te komen op de politiek.

Eigenlijk zou ik dat niet mogen doen in deze blog. Deze blog gaat over ondernemen, en de dingen die ik als (vrouwelijke) ondernemer meemaak. Maar politiek is een vreemd beestje dat me ook niet loslaat. Later, ooit, als ik oud en iets wijzer ben, wil ik misschien ook eens politiek gaan bedrijven ... Hoewel ??

Is politiek niet als ondernemen? Moet ons land ook niet gemanaged worden? Mogen we van onze politici niet verwachten dat ze ons land besturen alsof het een bedrijf was : waar mensen tevreden zijn, je niet in het rood gaat, je probeert te groeien, denkt aan innovatie en creativiteit?

Creativiteit wordt door politici vaker gebruikt om hun eigen hachje te redden of collega's een hak te zetten, lijkt me. 

Wanneer wordt ons land nog eens gerund, vraag ik me dan af?  Als wij als ondernemers bijna 2 jaar niets wezenlijks gaan ondernemen, zouden wij dan al niet lang onder de tafel geveegd zijn door onze concurrenten? Hoe lang zouden werknemers in hun bedrijf tewerkgesteld kunnen blijven, als ze bijna 2 jaar lang gewoon maar aanmodderen?

Ik neem het de regering (en dan vooral de federale) nogal kwalijk dat er niets gebeurt, dat ze niets ondernemen om de crisis te lijf te gaan. Hoofdzaak voor hen zijn de verkiezingen en hun eigen plaatsje in de puzzel. De duizenden bedrijven en tienduizenden werknemers die vandaag sterk onder druk staan, schijnen hen koud te laten.

Ik vermoed dat de beslissing om (onder zeer strenge voorwaarden) economische werkloosheid ook voor bedienden mogelijk te maken voor onze regereing een heldendaad lijkt, waarmee ze vanaf nu ook in politieke debatten kunnen gaan schermen. In werkelijkheid is het een druppel op een hete plaat.

Ik mis de tijd van een bevlogen politicus die goed nieuws vertelt.

Ik vind het goed dat mensen uit de privé naar de politiek gaan - al zijn politieke spelletjes niet voor iedereen weggelegd.

Ik kijk uit naar een nieuwe "nieuwe politiek" - waarin politici niet met grote woorden, maar met daden in het nieuws komen.

Als ik naar de borden aan de kant van de straat kijk, heb ik het gevoel dat ik nog een paar jaar op mijn honger zal moeten zitten.

Crisis

Zit uw mailbox en brievenbus ook vol met uitnodigingen voor debatten over hoe je als bedrijf met de crisis kan omgaan? Je kan ze niet gemist hebben!

Ik ben persoonlijk nog op geen enkele uitnodiging ingegaan. Ik heb ruim voldoende informatie over de crisis via het nieuws en de krant, ik hoor het bij onze klanten en leveranciers, en in gesprekken met familie en vrienden. De crisis is overal.

Je mag me gerust een eeuwige optimist of idealist noemen, ... ik geloof dat we de crisis -op het niveau van particulieren en kleine ondernemingen- alleen kunnen aanpakken met positief denken. 

Heeft het u al iets opgeleverd - dat negatief en in neerwaartse spiraal-denken over de economie?

Ik kan het me niet voorstellen.

Natuurlijk moeten we voorzichtig zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat we niet mogen stilzitten.

Bij Retec doen we dat in elk geval niet.

2009 is voor ons een strategisch jaar. Geïnspireerd door Obama's  "Yes we can" als motto voor dit werkjaar. Nadenken over strategie, organisatie en structuur. 

Stilstaan bij de belangrijke vragen voor elk bedrijf : hoe kunnen we het verschil maken in tijden van crisis? Hoe kunnen we de gedwongen kalmere periode omdraaien en die extra tijd gebruiken om gerichte acties voor de toekomst op te zetten? 

In een ander bericht - misschien zou ik het moeten sparen voor een andere blog- zou ik ook wat over politiek in tijden van crisis willen schrijven. 

De verantwoordelijkheid ligt bij iedereen. Als burger moeten we geïnformeerd zijn, maar niet nog méér gaan sparen. Als bedrijf moeten we vooruit denken en positief werken - zonder de cijfers uit het oog te verliezen. Letten op je meerwaarde in de markt en daarin uitblinken. De regering moet gerichte en échte acties ondernemen om het land vooruit te krijgen. De media moet maar eens ophouden met klemtoon te leggen op alles wat fout loopt. Een goed-nieuws journaal zou misschien wonderen doen. 

Hoe dan ook,  wij, bij Retec,  

zijn volop bezig. 

Als ik met dit bericht op zijn minst 1 positieve boodschap kan lanceren, dan is het de moeite waard.

Nieuwe start

Maandag start onze nieuwe medewerkster, Ruth. Ze gaat aan de slag als technisch-commerciële binnendienst medewerker. Van zodra we kennis maakten, had ik een erg goed gevoel. Ik denk dat je dat gevoel ook echt moét hebben wanneer je iemand aanwerft.

Om Ruth's komst voor te bereiden, ging ik weer wat lezen. ... en leerde daarbij een pak over het belang van de eerste dagen en weken in een bedrijf.

"Professioneel onthaal zorgt voor snelle binding met de organisatie
Een degelijk onthaal zorgt voor een vlotte integratie van nieuwkomers. Ze raken snel vertrouwd met het bedrijf en hun functie, waardoor het ingroeitraject verkort. Een professioneel onthaal geeft de nieuwkomer bovendien een positief signaal. Het is een sterke motivator en zorgt voor de nodige binding tussen nieuwkomer en organisatie.

Onthaal en introductie vormen een onderdeel van het zogehetensocialisatieproces, het totale leerproces dat een nieuwkomer doormaakt voordat hij/zij een volleerde insider van de organisatie is. Het socialisatieproces reikt verder dan enkel het verstrekken van informatie. Het is het volledige proces waarin een nieuwe werknemer zich aanpast aan de organisatiecultuur.

De socialisatieperiode begint bij de indiensttreding en loopt tot de integratie voltooid is. Tijdens de volledige periode blijft informeren de boodschap. Door middel van een goed onthaalbeleid en introductieprogramma’s kunt op de behoefte aan informatie inspelen.

De beginperiode is een cruciaal tijdstip om goede indruk te wekken bij de nieuwkomer. Meer nog, uit onderzoek blijkt dat de eerste dagen enorm veel impact hebben op de nieuwe medewerker, omdat de eerste indrukken het langst bijblijven. Verder blijkt dat de langst bijblijvende indrukken tijdens de eerste 60 tot 90 dagen worden gevormd."  Bron: http://www.kmopme.be/news/14918_onthaal_nieuwe_werknemers_en_peterschap_verplicht

Mijn leeswerk heeft me in elk geval gestimuleerd om goede voorbereidingen te treffen. Ik maakte een onthaalbrochure en stelde een opleidingsplan op (dat door onze productspecialisten stevig bijgestuurd werd - wegens net iets téveel hooi op het vork).

Maandag is een grote dag voor Ruth, maar ook voor mij.

Ik hoop dat we een goeie indruk nalaten bij haar, en dat ze ' s avonds tevreden naar huis gaat.

Ik hoop dat ik ook tevreden naar huis ga, maandag. Ik start namelijk ook met de opleiding. Ik mag meezitten met Ruth, en ga eindelijk meer leren over die prachtige toestellen die wij verkopen.