Genoeg van Politiek

Wat verlang ik tot volgende maandag!

Dan kunnen we eindelijk verlost worden van al die politici langs de weg, in de postbus en in de media. Hoe geïnteresseerd ik ook ben (was??) in politiek, ik heb een hekel aan de periode die de verkiezingen vooraf gaat. Kunnen ze hier ook geen sperperiode invoeren??

Ik kom uit een Vlaams nest waar op zondagmiddag aan tafel heerlijk over politiek gediscussieerd werd, en daar ligt meteen ook de basis van mijn interesse in politiek.

Vroeger had je redenen genoeg om Vlaams te zijn. Mijn opa had nog op de barricades gestaan voor "Leuven Vlaemsch" en mijn overgrootvader in het leger moeten dienen onder "et pour les flamands la même chose".... Het zijn vermoedelijk de bekendste zinnen uit de Vlaams Nationale politiek, en uit respect voor onze grootvaders (die we alleen kennen uit de verhalen van mijn ouders), kon je niet anders dan trotse Vlaming zijn. 

Sinds de komst van het Vlaams Blok, later Vlaams Belang, vind ik het moeilijk om te zeggen dat ik "Vlaamse" ben, omdat het zo'n negatieve bijklank gekregen heeft. Ik ben helemaal geen Vlaams nationalist, al voel ik me hier wel thuis, ben ik trots op het stukje Vlaanderen waar ik het liefst vertoef, en voel ik me verbonden met mijn moedertaal. Maar verder gaat het niet.

Toen de VU ophield te bestaan is er naar mijn gevoel geen waardig alternatief gekomen - slechts een aantal pogingen tot .... Het Vlaams gedachtengoed gaat nu niet meer over cultuur in de zin van je eigen taal mogen spreken aan de universiteit - maar over cultuur in de zin van andere culturen zo goed als kan buiten houden. NOT my cup of tea !  ;-) 

Er valt veel te zeggen over Vlaams in Brussel en over de krasse uitspraken van MR voorzitter reynders - wat een aanfluiting van de vlamingen in Brussel - in welke eeuw leeft die man? Maar daarover laat ik me hier niet uit. Ik ben geen Vlaams-Brabander, maar ik heb heel veel sympathie voor de Ketjes! :-)

Om terug te keren naar ons gezin. Elke zondagmiddag (ma en pa hadden traditiegetrouw naar de Zevende Dag gekeken) werd er dus wel één of ander punt aangehaald tijdens het middageten. Het eindigde vaak in luide discussies over wit en zwart, socialisme of communisme, liberalen en vakbonden, en ander interessant stuff.

We hadden ook de gave van het woord - we zijn allemaal nogal overtuig(en)de babbelaars - dus animatie verzekerd. We hadden andere meningen en dat was OK. We kwamen er wel uit. 

Vandaag doen wij het nog. Er wordt veel en open over politiek gesproken in onze familie. Minstens twee van ons ambiëren een politieke loopbaan (de orde van grootte daarvan in verhouding tot onze persoonlijkheden), en nog steeds verschillen we van mening. Ook al staan we soms lijnrecht tegenover elkaar in onze politieke overtuiging, alles kan gezegd, en er wordt altijd afgesloten met de lach.

De laatste twee jaar heb ik er nochtans mijn buik van vol. Vreselijk wat die heren en dames politici durven doen. De kostbare tijd die ze verliezen, de verantwoordelijkheid die ze ontlopen, de besluiteloosheid waarmee ze bewegen - ik kan er echt niet mee om.

Voor het eerst in mijn persoonlijke 22 jaar stemplicht heb ik echt het gevoel dat het niet meer hoeft. Ik heb geen zin in proteststemmen, omdat ik de juiste partij daarvoor niet vind. Maar ik heb ook geen zin om nog één van de mannen die de laatste twee jaar het politieke landschap hebben bewerkt, mijn kleine stem te geven. Alsof die ooit verschil zou maken.

Ik voel me ontgoocheld en bedrogen. Ik mis een leider die er één is. Ik mis bevlogenheid en ondernemerschap. Optimisme en creativiteit.

Ik zie alleen maar opportunisme - op de meest platte manier die ik ken.

Illusies over eerlijke politici heb ik nooit echt gehad, maar ik leefde op zijn minst met de hoop dat ze bestonden -ergens.

Kunnen we zondag die witte raven op onze papieren vinden? Welk bolletje wordt het?

22 jaar stemplicht, misschien 25 jaar politiek bewustzijn, ... maar voor het eerst in mijn leven politieke desinteresse en besluiteloosheid. Ik weet het niet. Ik vrees dat ik pas beslis op het moment dat ik het blad openvouw zondag.

Ik kijk alleen uit naar wanneer we deze politieke pagina mogen omslaan. Want geef toe : het kan toch veel, en vele beter?

Passie

Vorige week schreef ik al over Sir Ken Robinson. Ik had al veel lof over de man gehoord, en nu weet ik eindelijk waarom. Zijn boek "The Element" staat bovenaan mijn verlanglijstje.

Sir Ken Robinson's bio kan u hier lezen - het loont de moeit- een mens wordt niet zomaar geridderd door The Queen !

Een inspirerend man, en als ik mag geloven wat zijn biografieën zeggen, dan is hij de inspiratiebron geweest voor enkele regeringen die hun visie over onderwijs gingen herbekijken.

Sir Robinson is zowat de enige die luidop durft te zeggen dat scholen de creativiteit doden. Uitgebreid onderzoek van de hersenen tonen dit feit nochtans haarscherp aan. We worden geboren met 95% creativiteit en 5% logica, en op ons 18de zijn die cijfers gewoon omgekeerd. 

Maar Robinson stelt het heel simpel : scholen zien de betere leerlingen als de regel. Diegene die niet zo wiskundig, maar bijvoorbeeld wel creatief of handig zijn, worden al snel naar een andere richting doorverwezen die dan "minder goed" zou zijn. 

Intelligentie, zo zegt hij, kent vele vormen. Niet alleen de twee vormen die wij zo vaak gebruiken.

Als voorbeeld vroeg hij ons naar onze zintuigen. Wij kennen de klassieke 5 en voegen er de laatste vijf jaar zonder aarzelen ook Intuïtie bij.

In andere culturen komen er heel wat andere zintuigen bij, zoals (de belangrijkste) : evenwicht!! Maar ook honger hebben of  zin hebben, ... zeer gewonen dingen die ook zintuiglijk verbonden zijn.

Het typeert ons dat wij, Westerlingen, ons beperken tot 5à6 zintuigen : je kan ze wetenschappelijk aantonen. je oren doen het één, je neus het ander. Punt andere lijn.

Zo lijkt ons schoolsysteem ook uitgebouwd. In functie van wetenschappelijke bewijzen, of in functie van de industrie. Maar nooit werd het onderwijssysteem bekeken vanuit het perspectief van het kind.

In New York moeten kleuters een "intake interview" afnemen voor ze toegelaten worden in Kindergarten. Kan je je zoiets voorstellen? Vermoedelijk wordt de kids gevraagd "a resumé" voor te leggen. Robinson grapte er cynisch mee "What ?? You've been on this planet for 36 months already, and this is all you've achieved ??"

Ik probeer mijn rust te vinden als mijn pubers alweer niet studeren voor hun examens.

Ik zie hoe creatief ze zijn. Alle drie. Ik zie hoe ze inzicht hebben in de dingen die hen echt goed liggen. Of dat nu wiskunde of talen, tekenen en toneel, mechanica of houtbewerking, relaties en zorgen, schetsen of filmpjes monteren is, ... maakt niet uit. Als ze zich maar goed voelen. "In hun element".

Uitgangspunt van de speech van Robinson was dit : 'Hoeveel mensen kent u die al 30 jaar dezelfde job doen, maar dat eigenlijk zonder enige passie doen?' - U kent er zeker, ik ken er ook. Werken om de rekeningen te betalen, maar zonder dat het hart ook maar één keer sneller gaat kloppen van de uitdaging voor de job.

Ik kan het me voor mezelf niet inbeelden.

Passie - op welk vlak dan ook- lijkt me de basis van het leven. 

In mijn kast staat dan ook al een hele tijd een mooie quote van Brody Neuenschwander "wie zich verliest in zijn passie, heeft minder verloren dan wie zijn passie verliest". Robinson zorgt voor een quote die binnenkort in mijn andere kast moet prijken : The element, or how finding passion changes everything.

Ik bestel hem nu !