Zonder woorden

Originele insteek

Ik hou van een doorgedreven communicatie, van verfrissende ideetjes. Hoewel we overladen worden met boodschappen - op elke mogelijke manier, laten we toch nog vele kansen onbenut. 


Vandaag twee mooie opportuniteiten die door het NH hotel in Genk benut werden. Ik kon het niet laten foto's te maken van de lift, en van de badkamerspiegel.
Geef toe - een staaltje van frisse communicatie !

Creativiteit

Soms zijn het de kleine dingen die het verschil maken. 
Gezien op een beursstand tijdens Interieur 2010 in Kortrijk ....

Gevonden

Ik sta wel vaker versteld van de reacties die ik krijg op deze blog. Een mens denkt dat ie alleen is ophet wereldwijde web, dat was eigenlijk ook de bedoeling - een soort dagboek dat je ergens goed verborgen houdt ... Maar kijk - nu blijkt dat deze blog gelezen wordt. Of beter .... dat deze blog gevonden wordt.....

Gisteren nog had ik een interessante meeting rond SEO - Search Engine Optimilization. Hoe gaan wij hoger scoren op Google. Het blijkt een vak op zich.

Ik dacht, ik ken de kneepjes toch? Ik heb daar toch opleiding over gevolgd twee jaar geleden ? Ik doe toch mijn SEO onderzoek elke maand? Ik ben toch actief op het wijde internet ?

..... Keep on dreaming, girl ....  De trucs van vorig jaar zijn al lang achterhaald,  professionele tekst optimalisatie wordt door Google herkend en geband, en ook de concurrenten hebben intussen Adwords ontdekt, ...... 

Het is niet genoeg meer.

 Wat dan wel ? Het komt erop neer van vindingrijk te zijn, en vooral bijzonder veel inhoud online te hebben.

Bij Retec omringen we ons met professionele SEO specialisten. Zij doen het onderzoek voor ons en geven ons de tips die dit jaar wél nog werken.

Ik kreeg alvast een pak huiswerk voor de komende weken. 

Ik ga op zoek naar plaatsen waar ik mijn "content" kan "uploaden". Ik ga "sharen" en "backlinken".... en kom daarbij waarschijnlijk op plaatsen waar ik nooit eerder was. 

..... Een avontuur toch, dat googlen ?!

(H)Eerlijk

Vorige vrijdag was ik te gast op de opening van de nieuwe Dille & Kamille winkel in Kortrijk.
Hoewel ik hou van netwerken (en van de meeste recepties) - heb ik altijd het gevoel dat ik mijn bijzonder flinke schoenen moet aantrekken om de eerste stap te zetten, en ik doe het dan wel, ook al kost het me de eerste 3 minuten wat extra moeite. Dat is de verlegen Katrien in mij ;-)

Ik ken een pak mensen in mijn omgeving die omwille van die eerste drie moeilijke minuten of bij gebrek aan stoute schoenen interessante ontmoetingen missen. Een gemiste kans vind ik dat.
De overwinning op mijn verlegenheid zorgde er weer voor dat ik zoveel boeiende mensen leerde kennen, kon praten en kijken naar begeesterde mensen, eventjes deel mocht zijn van een heel mooi geheel.

Kent u Dille en Kamille ? Of u nu ja of neen antwoordt, ... u moet beslist eens een kijkje gaan nemen op hun website en lezen waar ze voor staan. Natuurlijke eenvoud. Genieten van alledaagse dingen, met natuurlijke materialen. Functionele ontwerpen. Basic. Authentiek. Eenvoud, warmte, natuur.
En dan spreekt de website de basis uit : Dille en Kamille zijn winkels met een ziel. En dat is echt zo.

Ze zijn niet alleen mooi, maar ze zijn ook eerlijk.

Ik mocht vrijdag kennismaken met Freek Kamerling, oprichter, bezieler en zaakvoerder van de Dille en Kamille winkels. 35 jaar geleden al besefte deze bijzondere man hoe belangrijk Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen is. 35 jaar ! Hij was vér zijn tijd vooruit. Hij is dat nog steeds.

Dille staat pal achter het principe van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen, en toont dat op zoveel verschillende manieren.

Er zijn natuurlijk de mooie, natuurlijke producten,

maar er zijn ook de panden - winkels die zorgvuldig gekozen worden omwille van hun architecturale waarde in een winkelstad - panden met een ziel en geschiedenis.

Ze worden ingericht met duurzame materialen, alle houten rekken hebben een FSC keurmerk en  worden in beschutte werkplaatsen gemaakt,

En voor het Team moet elke winkel voldoende natuurlijk licht en persoonlijke ruimte hebben.


Ik kan verder gaan, vol lof over deze fantastische winkels, hun producten en de visie. Maar ik wil ook meegeven wat ik voélde, vrijdag.

Naast de officiële opening door Jean de Bethune, Schepen van Ondernemen voor Kortrijk, nam ook de regio-manager het woord. 

Zij zorgde door de manier waarop ze dat deed voor de Dille en Kamille stempel. Ik voelde me -werkelijk- opgenomen in een grote, gezellige en toch zeer professionele familie. Waar iedereen gewoon zichzelf was. Geen "manager" of "verantwoordelijke", maar collega's onder elkaar, vrienden misschien - die zo vol respect met elkaar omgaan. Ze hadden samen weer iets bijzonders bereikt.

Dat je zoiets kon voelen als buitenstaander, heeft me diep geraakt.
Ik wou meteen mijn kandidatuur indienen. Van zo'n familie wil ik ook deel uitmaken. Ik voel diep respect voor Freek Kamerling en zijn Team, mét hoofdletter.



Op zo'n momenten weet ik, als ondernemer, weer precies waar ik naartoe wil, waar ik van hou, waarom een mens elke dag moet timmeren aan zijn/haar onderneming. Waarom passie en overtuiging de éérste sleutels zijn tot succes.


Bezoek zeker eens de nieuwe winkel in Kortrijk, of één van de 18 andere winkels van deze bijzondere keten. Je zal zien dat het er (h)eerlijk vertoeven is.

Netwerken

Ik heb op deze blog al genoeg geschreven over communicatie.


Als UHU ( Unter Hundert, zoals de Duitsers 40+ers noemen) ben ik nog opgegroeid met échte brieven,  postzegels en briefomslagen die lekker smaakten. 
En met telefoon mét een draad, in de woonkamer of de hal, zodat iedereen meeluisterde als jij wou bellen met je vriendin.
De tijd dat je leven voorbij was als je beste vriend naar het volgende dorp verhuisde, je alleen in het buitenland kwam als je ouders avontuurlijk aangelegd waren, en je meest exotische communicatie de brieven naar je buitenlandse pen-pal waren.
(Heerlijk nostalgisch vandaag, zeg !)


Vandaag is alles anders. Wat onze kinderen als vanzelf doen, is voor ons een aangeleerde vaardigheid, die eerst oefening vraagt, voor ze je eigen wordt. Sociaal/virtueel netwerken.


Ik startte een jaar of 3 geleden met een profiel op Linked In. 
Daarna bloggen. 
Twitter - één of twee keer geprobeerd, not my cup of tea.
Nu, sinds een 6tal weken Facebook (ik ben een late adaptor ;-)
En man, wat hou ik van die netwerken ! Ze brengen je overal ter wereld, geven je de mogelijkheid contact te houden met oude en met nieuwe vrienden, met oude en nieuwe businesscontacten.


Mijn gloednieuwe facebook profiel heeft me tijdens mijn twee weken in Oostenrijk flink geholpen. Contact houden met familie en vrienden door enkele muisklikken. 
Mijn LinkedIn profiel heeft me al heel veel waardevolle info opgeleverd. Je hebt een vraag ? Stel ze aan je netwerk !


Tot voor kort maakte ikzelf ook nog de grootste "anti-opmerking" over virtuele netwerken. 
"Facebook, daar heb ik geen tijd voor !". De klassieker.
Ik heb Linked In en Facebook op mijn iPhone. Elke avond surf ik even naar Facebook om te zien wat er gebeurd is. In het weekend soms zelf een paar keer per dag. Gezellig. 2 klikjes en ik ben er al.
Via Linked In lees ik hoe het gaat met mensen uit mijn huidige of vroegere werk-omgeving. Ik wissel info uit, deel adressen, "share information". Dat vraagt helemaal geen tijd. Door regelmatig mijn profiel up te daten, raak ik hoger op Google met de merken die ik vernoem. Ideaal als één van onze webpagina's eens een maand slechter scoort.


Ik vind het vanzelfsprekend dat de BIVI's (Bis Vierzig-ers) het netwerken gewoon in hun genen zitten hebben. Dat zij het doen. Punt.
Zij leven sneller, en anders. De wereld ligt aan hun voeten- met hun online getunede en aangekochte sneakers.


Maar als wij nog een tijdje mee willen met die snelle generatie, dan moeten we ons dit toch allemaal eigen maken. Wie durft zeggen dat het "niets voor mij" is ?
Hoe anders kan je werkgever zijn van de volgende generatie ?
Hoe kan je als ouder mee blijven met je tieners?
Hoe kan je als collega een sterk team vormen met je nerdy pas afgestudeerde collega ?
Hoe kan je begrijpen dat je volgende teamlid op Facebook of You Tube te vinden is ?


We hebben nog een pak jaren te gaan. En de toekomst ligt nog steeds in onze handen. 
Alleen hebben die handen het niet meer zo op een vulpen, ... maar op een magic mouse begrepen.

Toeval

OK, alweer zoals het niet hoort voor een blog : veel te lang afwezig. Vergeet dat "bloggen" maar !
Genoeg redenen.


Veel in het buitenland gezeten. De aswolk hield me eerst vast in Boedapest, en eens alles voor de kinderen georganiseerd was, hield ik mezelf vrijwillig vast in Wenen. Van Wenen naar Salzburg (2 x vakantie!), van Salzburg naar Nuremberg (Werk !).
De geplande salesmeeting waarvoor ik oorspronkelijk naar Boedapest vertrok, liep dus uit tot een verrassende twee weken. Ideaal voor deze organisatie- en plannings-verslaafde ;-)
Het bracht me in contact met mensen die ik anders nooit zou ontmoet hebben, nooit lange gesprekken zou gevoerd hebben, niet teruggezien zou hebben.
Het bracht me op plaatsen die ik niet kende, maar waar mijn moeder van droomde, en ik kon het door haar ogen zien.
Het leerde me los te laten en toe te geven aan de stroom.
Het toonde me mijn ontembaar moederinstinct - het gevoel van onmacht als je ergens vast zit en niet bij je kinderen kan die op je wachten. Die instinctieve drang was fenomenaal. beangstigend, maar prachtig.


Vorige week opnieuw naar Boedapest, dit keer voor opleiding.
Ik laat me geen twee keer vangen, dacht ik. Dus ik pakte ook mijn lichte stapschoentjes mee, en 10 slipjes en 10 paar sokken. Ik had Tshirts mee voor minstens een week, een jeans én een grote handtas. Haha, niet met mij !
Toen we toekwamen in Boedapest was het 7 graden. Een gure, strakke wind. Overstromingen in het land. .... en daar was ik dan weer niet op voorzien ....


Zo zie je maar. Dat écht loslaten moet ik nog leren.

Schelde

Een mens komt zichzelf af en toe wel eens tegen. 


Wanneer het mij overkomt .... dan ga ik 's avonds een toertje wandelen. 
Gevolg is dat ik al bijna een jaar lang elke avond op stap ga. Een blokje om. Op doorsnee avonden heb ik aan één blokje genoeg. Maar soms ... moet ik twee of drie keer rond, voor ik weer mijn evenwicht gevonden heb.

Mijn avondwandeling leidt me naar een Oude Schelde-arm. Ik geloof dat het waterpeil daar het laatste jaar al met een volle centimeter gestegen is, van de tranen die ik er liet. 's Avonds in het donker. Wandelend, alleen, mezelf zolang als nodig aan het zoeken.


Aan die oude Schelde-arm vraag ik me dan af ....
Hoe andere moeders met 3 prachtige en mondige pubers dat aanpakken?
Hoe andere teamleiders dat doen als ze wel mensen hebben, maar geen team?
Hoe andere single vrouwen omgaan met het bed dat 's nachts veel te groot is?
Hoe andere dochters het klaarspelen om dat oude juk eraf te gooien?
Hoe andere zoekende zielen dat doen, of weg naar zichzelf?




Altijd, op dezelfde plaats, besef ik, dat ik de kracht van binnen moet zoeken én moet vinden. Niemand kan me helpen, al willen nog zoveel mensen een poging doen. Alleen ik sta in deze situatie, alleen ikzelf heb me hier gebracht, alleen ik ben ervoor verantwoordelijk.


Of het nu gaat om werk of liefde, kinderen of teams....

Ik leer elk dag bij.

Zolang ik wandel, zal ik groeien.

En in mijn groei mag ik niet bang zijn voor die confrontatie met mezelf.

Tot gauw

De nieuwe bedevaart

Gisteren was het weer de mooiste dag van het Vlaamse voorjaar : de dag van de Ronde Van Vlaanderen.
Het is een regel geworden dat duizenden liefhebbers een plekje zoeken om de helden voorbij te zien komen. Bijna een halve volksverhuizing : iedereen op weg naar het hart van de Vlaamse Ardennen om de Koers te zien. 


Als kind was dat voor ons gezin ook echt een feestdag. Het was de enige zondag van het jaar dat we de zondagsmis mochten overslaan, en we met het ganse gezin een uitstap deden. Meestal gingen we vroeg op pad, en in Ronse iets eten. Daarna op de Kwaremont kijken naar de renners - snel het veld overlopen om ze aan de andere kant nog eens te zien passeren, en dan weer naar huis voor de finish op TV. Mijn ouders gingen er helemaal in op - alleen daarom al een zéér uitzonderlijke dag (geen werk, geen zaak, geen huishouden) - en daarom hield ik er ook van.
Toen ik later zelf kinderen kreeg, wou ik de traditie overdragen. Jarenlang gingen we samen kijken. Met de puberteit liggen de dingen een beetje anders, en ga ik enkel nog met vrienden kijken. Ik laat niet los.
Al bijna 10 jaar is de Patersberg ons favoriete plekje voor de Ronde.
Je ziet er elk jaar dezelfde mensen. De Scouts sjorren er hun tent, een pak motards hebben er hun vaste stek, en mijn oud-collega Rita, zie ik er ook elk jaar terug. 


We praatten bij - over kinderen en collega's, over het leven en ouder worden, over de koers en de renners. 
Rita zei iets heel moois toen steeds meer mensen toestroomden op "onze"Patersberg. De Ronde van Vlaanderen is de nieuwe bedevaart geworden. Mensen verplaatsen zich om hun helden te zien. Uit respect en verering misschien, uit een jaarlijkse traditie, een verbondenheid die de kerk ons niet meer geeft.
Bovenop de berg heeft iedereen hetzelfde doel. We supporteren voor de helden, willen allemaal de grootste renners herkennen en toejuichen. 


Hoe sterk generaties ook veranderen, in wezen blijven we zoeken naar helden en leiders. Voor Vlaanderen waren dat gisteren Cancellara en Boonen.


In ondernemen is dat net hetzelfde : consumenten volgen leiders, merken, namen. Simpel is dat. Seth Godin zei het deze week nog : "Are you a leader?"

The man is great !

Thank You, Mr Seth Godin,
Bedankt, Flanders DC !

Seth Godin

Deze week ga ik dankzij Flanders DC naar Seth Godin luisteren. Marketing goeroe, zo zou ik heb beschrijven. Maar wie ben ik ? 

Dankzij mijn vorige werkgever leerde ik Seth Godin kennen. iedereen in het team kreeg "The Big Moo" mee als audio-CD, we luisterden allemaal op onze beurt naar de pakken wijze raad van seth Godin terwijl we kilometers aan het vreten waren ... het nuttige aan het aangename koppelen.

Vandaag lees ik zijn blog en laat ik me opnieuw verleiden door zijn waarheid. Heerlijk, zoals steeds.

Seth, the floor is yours :-)

The reality of digital content (lose the cookie, lose the fortune?)

A magazine with a million subscribers might spend more than a million dollars to deliver a single issue to its subscribers. A million dollars spent on postage, printing, subscription sales, fulfillment, ad sales, sub rights and more. I wouldn't be surprised if the freelance budget for the writers and photographers (the real reason people read the magazine) is less than 15% of the cost, perhaps a lot less.
The economics of this business are interesting. Millions spent, millions earned, and almost all of it goes to pay for the paper and the friction it brings.
Now, we fast forward to a world, our world, where the cost of delivery is zero and so we've removed 95% of the costs.
What happens to the writers and photographers? Where do they get their money now?
Without fortune cookies, are there fortunes?
See, Gourmet magazine or the frontlist at a midlist publisher were mostly wrapper. They were 95% fluff and overhead and only a sliver spent for the actual content. And now the wrapper, the cookie is gone.
The bad news: Conde Nast and Simon & Schuster and the other usual suspects are no longer going to pay decent wages to average writers. And average photographers aren't going to make a living shooting weddings when the guests can do almost as well and all the photos are going on flickr anyway.
The good news: There's a new job, but this job hasn't been filled yet. It's not stable enough for a publisher type to grab it. It's not boring enough for a bureaucrat. Instead, it's a job for someone with a writer's sensibility and awareness, but it requires entrepreneurship and organization.
What happens when the people with great ideas start organizing for themselves, start leading online tribes, start creating micro products and seminars and interactions that people are actually willing to pay for? It's possible that someone like (nsfw) writer Susie Bright is never again going to make a good living just writing. Instead, she could make a great living coordinating, organizing, introducing and leading a thousand or ten thousand true fans. Each of them will gladly pay for the privilege, because the connections and insights and benefits she brings are worth it. She didn't wake up this morning thinking of herself as a coach or a tour leader or a concierge or a leader, but that's the niche available to her.
The Grateful Dead spent thirty years without a record label that understood them, thirty years being their own boss, leading their own tribe, connecting people who wanted to be there instead of shilling for their tiny share of record sales.
If you want to write the fortunes for the cookies that don't exist any more, you may need to make your own organization, lead your own tribe and hire yourself.

Overuren

Laatste ging ik op bezoek bij een klant in het Noorden van de provincie Oost-Vlaanderen. Een echt familiebedrijf dat op 20 jaar tijd stevig uit zijn voegen groeide. Een zestigtal werknemers. Je hoort me al komen : ik was weer eens zeer enthousiast over het ondernemerschap dat ik mocht zien.


Tijdens ons gesprek merkte ik al snel dat voor me een intelligente, boeiende, creatieve en ervaren ondernemer zat.
Het probleem voor zijn bedrijf was vooral dat de flexibiliteit die verwacht wordt van werknemers niet meer zo evident is. Wel in de agrarische gemeente waar het bedrijf haar hoofdzetel heeft ("ja, die boerenzonen die werken gelijk een paard"), maar niet in hun tweede bedrijf dat in Antwerpen gelegen is.
Reden ? De jongere generatie wil geen overuren presteren. Zij willen een evenwicht tussen werk en leven. Werken om te leven en niet omgekeerd. Behalve, uiteraard - als ze daardoor een extraatje konden verdienen. En daar wringt het schoentje.


Mijn klant wil niets liever dan overuren mogelijk maken.
Niets liever dan dat extraatje -officieel- aan hun team geven. Maar ze botsen op zoveel problemen, waardoor dit haast onmogelijk wordt.
Los van alle het papierwerk dat met overuren gepaard gaat, houden noch het bedrijf, noch de werknemers nog een echt  "extraatje" aan overuren over. De uren zijn zwaar belast op alle vlakken. Niemand wint erbij, behalve natuurlijk de sociale zekerheidskas.
Onze klant had er al van wakker gelegen - dat leek me duidelijk. Ik denk dat hij zijn prachtige oplossing 
tijdens één van die slapeloze nachten heeft bedacht.


Waarom geen overuren cheques invoeren? Naar analogie van de maaltijdcheques.
Zo werkt het : Een bedrijf koopt overurencheques van bv 10 euro per uur, 
kostprijs bv 17 euro per uur voor het bedrijf, 
bijdrage voor de werknemer 1 euro.
Een plafond van aan te kopen overurencheques per maand voor het bedrijf,
een plafond van te verdienen cheques voor de werknemer - 
ze zijn er enkel voor werknemers die een full time job hebben, zodat ze geen goedkope oplossing worden voor arbeidskrachten.
De cheques bovendien -zoals de maaltijdcheques- enkel te gebruiken voor verbruiksgoederen.


Een schitterend idee toch ?
Ik zat me af te vragen wie NIET achter deze regel kon staan ?
Een einde aan zwartwerk voor de Staat, een controle op overuren . Vermoedelijk kunnen ook de vakbonden leven met de idee, dankzij het plafond en het voordeel voor de werknemer. De bedrijven vinden een gebruiksvriendelijke, wettelijk correcte invulling voor de vraag die hun klanten soms stellen : last minute klussen of depanages. Flexibiliteit wordt weer mogelijk voor iedereen.


Mijn klant wil niet in de politiek gaan, zeihij toen ik hem dat vroeg.
Jammer. Een creatieve en flexibele ondernemer in de politiek zou nochtans wonderen kunnen doen.
Deze ondernemer zou mijn stem krijgen.
Tot hij die stap zet, geef ik mijn stem aan de petitie "laatonsondernemen.be" - in de hoop dat iemand in Brussel luistert.

Voeten op de grond

Deze namiddag ben ik gaan wandelen met Herman.
Herman is een jaar of 50. Hij heeft een leidende functie in een groot West-Vlaans bedrijf. Je ziet meteen dat hij ernstig is, doordacht, voorzichtig. Je ziet hem denken en afwegen.
Dat is de eerste laag.
Daaronder zit een warme, lieve, emotioneel-intelligente man, die toch ook nog steeds op zoek is naar zichzelf. Een gewone en toch bijzondere man dus ;-)


Morgen heeft Herman een belangrijke meeting. Daar liep hij vandaag en de dagen ervoor ook, zegt hij, al zenuwachtig voor.
Ook in zijn grote bedrijf verandert alles grondig. Herstructurering, nieuwe bazen, nieuwe wetten. Oude zekerheden van het bedrijf staan op de helling. 
Iedereen wordt op de rooster gelegd. Eén verkeerde stap wordt meegenomen naar je volgende evaluatie. Eén keer "neen" zeggen tegen een voorstel om in het buitenland te werken kan, de tweede keer wordt moeilijk, de derde mag je je "opportuniteiten in een ander bedrijf gaan zoeken".


We praatten een beetje over oefeningen die hij vanavond zou moeten doen om zich wat te ontspannen. Mindfulness. Iedereen heeft de cursus genomen, maar wie denkt nog aan de oefeningen ?
We hadden het ook over body language die hij kan toepassen tijdens de meeting, zinnen die hij kan gebruiken om de gemoederen te bedaren. Ik denk niet dat hij het toepast morgen, Herman heeft meer dan genoeg ervaring, kalmte en wijsheid in zich ... maar ik kon maar proberen.


En over zijn voeten hadden we het ook.
Voeten plat op de grond, zeg ik altijd. Aarden.
Laat je energie zijn baan vinden. Negatieve energie eruit, positieve erin.
Als je stress voelt : voeten plat op de grond.
Als je een moeilijke boodschap moet brengen : voeten plat op de grond.
Als iemand je boos maakt : voeten plat om de grond.
In contact blijven met jezelf.
Vasthouden en aarden.
Je moet het eens proberen - werkt altijd !

MAC :-)

Ja, lieve lezers, ... ik heb een nieuwe computer gekocht. Dat kan een mens toch gelukkig maken. Om 13 uur de doos open doen, en om 13.15 achter je scherm zitten en surfen, online zijn, je mailbox geïnstalleerd, je favoriete CD al ingevoerd.

Ik had getwijfeld.

De eerste 15 jaar uit mijn carrière heb ik enkel met Mac gewerkt. Onze eerste was een Macintosh IIsi, ik herinner me het goed. Frank en ik, als jonge starters met onze eerste computer. We hadden een week vakantie gepland voor het bedrijf. De computer werd de dag voor die vakantie geleverd. Die ganse week stonden we vroeg op en gingen we laat slapen om zo veel mogelijk voor die magische computer te zitten.

Ach, nostalgie ! ;-)

Dat was nog voor het internet of zelfs kleurenschermen !

We groeiden en dat deden onze computers ook. Ik herinner me de komst van de eerste prachtige iMac, een wondermachine,vonden we dat toen.

En zo ging het steeds verder.

Toen ik vijf jaar geleden een andere koers koos, moest ik voor het eerst op pc werken. Ik wende er snel aan dat de knopjes aan de verkeerde kant zaten, en dat je om de computer uit te zetten naar de start knop moest gaan (vreemd toch?). Ik leerde leven met virusscanners en moeilijke configuraties om draadloos te surfen. En ook office kreeg ik onder de knie.

Maar thuis keerde ik altijd weer naar mijn eigen iBook. Een ontspanning als het ware.

Op vijf jaar leert een mens veel. Ook de pc begon goed in de hand te liggen en de klik van werk naar thuis werd steeds moeilijker.

Een maand geleden besefte ik dat het tijd werd voor een nieuwe thuiscomputer en begon de twijfel toe te slaan.

De kinderen moeten voor school alles op pc doen. Ik werk intussen sneller op pc dan op mac. PC is een pak goedkoper. Een mens somt wat argumenten op bij zo'n beslissing.

Eén bezoek aan de Switch site deed de knop meteen omslaan.

Argumenten genoeg om de prachtige iMac 21,5 inch scherm 1Tb te kopen ;-)

Nu ik hem heb .... weet ik voor de volle 100% dat alleen deze beslissing de juiste was.

Er is één nadeel met deze nieuwe computer.

Ik zit weer vele uren achter het scherm ;-)

Stilte

Het was lang stil op deze blog. Opnieuw vele redenen.

Mij stoorde het niet echt. Het stoorde me alleen dat een minder positief bericht het laatste was. Als ik het goed heb, het enige negatieve bericht, so far, in mijn rijtje.

Dat was ook de bedoeling van deze blog. Positief zijn. Een plus-boodschap brengen over ondernemen en leven in het algemeen.

De stress was er toen, en heeft heel lang door mijn lijf gejaagd. Ik kon het niet van me afzetten, het bleef maar duren. De redenen .... daar hoef ik ondernemende lezers niets over te vertellen. De crisis is verdorie lastig.

Even liet ik ze zo diep in mijn lijf kruipen dat ik aan opgeven dacht. Het was een donkere, lastige, emotionele, vermoeiende periode. Winterdagen in hun toppunt.

Nu niet meer.

Een klik gemaakt.

Diep in mezelf gekomen en besloten : komaan, tanden erin en doorzetten.

Dat is het plan, de opdracht, de taak die ik gestart was.

De missie is : Slagen ! Crisis of niet.

Tot gauw!

Katrien