vrijdag 21 september 2012

Toekomst

 


Ik liet een grote stilte na mijn vorig bericht. Ik had de tijd nodig. Het zeer persoonlijke bericht over de kwijting van mijn vader, stond een beetje haaks op wat ik normaal op deze blog doe : goed nieuws en positieve berichten brengen.
Dat wil ik ook blijven doen, want ... The future is exciting. Echt waar.










donderdag 10 mei 2012

Kwijting en kwijting is 2.

De laatste dagen werd ik volledig in beslag genomen door de beurs waar wij met Retec aan deelnemen - ten onrechte, blijkt nadien - véél en véél te weinig bezoekers voor deze Brusselse editie van Automation & Engineering. Maar dit terzijde.
Mijn dosis actualiteit sijpelt daardoor iets trager dan anders binnen - en bereikt me dan meer langs sociale media, dan langs kranten of radio

Gisteren bakken tweets over de Dexia-kwijting. 
En als ik deze morgen in de file gelukkig nog een stukje 'de ochtend' meepik- dan hoor ik dat bijna iedereen zich kwaad maakt over de kwijting die de verantwoordelijken van de Dexia-crisis gekregen hebben.
Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar als ik kilometers vreet, dan gaan de gedachten snel.
Ik zat aan die kwijting te denken. 
En weet u, ....een maand of twee geleden heb ik  ook een kwijting gekregen, 
of beter... mijn vader .... 
Zaliger. 

Hoe dat kwam ?

Mijn vader was ondernemer. Hij was trader in tapijt. Hij ontwikkelde nieuwe collecties, liet die weven bij thuiswevers en verkocht die met succes op de buitenlandse markten. Met zijn Japanse Award van "Carpet of the Year " brak hij door .... en moest hij bijgevolg meer investeren in een grotere collectie. Hij klopte aan bij de bank (toen nog Generale Bank) om dit mee te financieren, tekende persoonlijke borg, en ging ervoor. 
Toen in 1992 de eerste crisis in de textiel losbarstte, was mijn vader bij de eersten om onderdoor te gaan. Op 12 oktober 1992 moest hij de boeken neerleggen. 

Ik herinner me die dag als gisteren. Een team van gerechtsdeurwaarders kwam ons huis binnen, trok alle kasten open, schroefde de nummerplaat van onze wagen, telde borden en bestek, schatte luidop de waarde van ons oude salon,....
Een messteek - maar we waren allemaal thuis, samen sterk als gezin, om deze nederlaag te dragen.
Na de openbare verkoop van ons huis en inboedel, bleef een openstaande schuld aan de Staat over van  ongeveer 2 kwartalen sociale lasten voor mijn vader. (Gelukkig had hij geen werknemers in dienst)


Mijn ouders (toen 56 en 54 jaar oud) vonden na 1 maand werk als conciërge, verhuisden naar Waals Brabant, waar ze het huis verzorgden van een rijke Koreaanse industrieel. (Dat de kostprijs voor het jaarlijks onderhoud van dat huis, vele keren de waarde van het faillissement van mijn vader bedraagt - dat laten we even in het midden). 

Elk jaar bij de belastingsaangifte, ging het bedrag dat mijn ouders terug zouden krijgen, stipt terug naar de staatsschuld die nog openstond . Dat was maximum een €250 per jaar.

Mijn moeder stierf een paar jaar na het faillissement. Wij moesten als kinderen haar erfenis weigeren - want Vadertje Staat belde ons  minder dan 10 dagen na haar overlijden, om te melden dat wij nu erfgenaam van de schuld waren. (ik laat weer in het midden wat dat emotioneel gezien betekent als kind- mijn ouders hàdden helemaal niets, er viel niets te erven, ... maar emotioneel is het alsof je afstand moet doen van je ouders. Vreselijk is dat).

Mijn vader ging in 1998 met pensioen en verhuisde terug naar het Texas van West-Vlaanderen, om dichter bij ons te zijn. Mijn zus en schoonbroer kochten een huisje voor hem, want met zijn karig pensioen kon hij geen normale huur betalen. Hoewel hij vocht tegen de eenzaamheid en het verdriet, bleef hij kranig volhouden.
Elk jaar opnieuw meldden de belastingen het heugelijke nieuws dat "gezien de openstaande schuld ten opzichte van de staat" mijn vader zijn belastingsteruggave van €250 niet gestort zou worden. (Door de eindeloze intresten op die twee kwartalen sociale lasten, kon mijn vader de put onmogelijk vullen.)

Twee en een halve maand geleden stierf mijn vader.
Als erfgenamen stonden wij opnieuw voor de plicht om de erfenis van mijn vader weigeren.
Toen ik de belastingsdienst belde, om te horen welke stappen ik hiervoor moest ondernemen, zei de dame aan de andere kant van de lijn dat, aangezien mijn vader geen énkele bezitting had, zij de nog openstaande schuld van €1100 kon kwijtschelden. 
Ik kon mijn oren niet geloven.
Precies 20 jaar (u leest het goed : TWINTIG JAAR) na zijn faillissement mocht er eindelijk een doek vallen over de hele affaire. 

Had mijn vader dàt nog kunnen horen, ik ben zeker dat hij rustiger gestorven zou zijn. 
Want hij bleef zitten met een schuldgevoel, met een gevoel mislukt te zijn, en vooral het gevoel een verschoppeling te zijn, een last voor de maatschappij, met die schuld die zwaar op zijn schouders woog.
De laatste dagen van zijn leven heeft hij dat dikwijls herhaald. 


Ik, daarentegen, ben trots op mijn pa. Voor zijn ondernemerschap en lef.
Hij was een dood-eerlijk en uiterst plichtsbewust  man.

Dat rijke, wereldvreemde politici en zelf verklaarde managers een kwijting krijgen voor de miljoenen schulden die ze maakten 
waarmee ze de volledige Belgische bevolking de das omwringen,
neen, dat gaat er bij mij niet in.
Echt niet.

Uit diep respect voor mijn vader, weiger ik dit te begrijpen, te aanvaarden, of er rust in te vinden.
Ik verfoei mensen die gewetenloos kunnen handelen op de kap van anderen,
ongestraft fouten mogen maken zonder enige spijt te betuigen,
premies mogen opstrijken voor NIET geleverde diensten,
terwijl kleine ondernemers een leven lang achtervolgd worden voor twee (2) kwartalen niet betaalde sociale lasten, voor wie niemand in de bres springt, hoewel ze hun hele hebben en houden verloren hebben. Hoeveel ondernemers zijn er niet als mijn vader ?

Heren en dames politici, 
heren en dames bankiers,
dit is mijn pa.
Ik hoop dat zijn verhaal u vannacht wakker houdt,
en ik hoop dat u zich diep, 
maar dan ook héél diep schaamt.




Katrien



zondag 6 mei 2012

Screw it, Let's do it !

Het zijn niet mijn klinkende woorden, maar die van Sir Richard Branson - de man achter alle 230 Virgin bedrijven. De man die wél geloofde in Mike Oldfield en in de Sex Pistols en hen het platencontract aanbood dat de legendarische "hit" zou worden voor zowel het platenlabel Virgin Records, als voor de punkgroep zelf. Dat ene contract veranderde de muziek (leve de Punk !) maar vooral ook de man achter het toen nog piepkleine platenlabel, Richard Branson.
 Later volgden Virgin Airlines, Virgin Mobile en Virgin Galactic, om maar de meest bekende bedrijven uit de grote Virgin Group op te sommen. Maar belangrijker zijn de vele goede doelen en non-profit organisaties waar Branson deel van uitmaakt. Wereldvrede, war on drugs, gevecht tegen armoede, de strijd tegen vervuiling, enzovoort... Onder de vleugels van Virgin Unite probeert Branson de wereld ook een beetje mooier te maken.

Vandaag was Richard Branson in Antwerpen, op uitnodiging van Flanders DC. Doel was zijn inzichten over "entrepreneurship" te delen met het publiek. Natuurlijk was ik benieuwd om de man aan het woord te horen. Hoe zou hij zijn ? Wat zal hij zeggen ? Wordt dit één lange promo voor Virgin ? Staat die man nog met zijn voeten op de grond ? Is hij een echte entertainer die de zaal helemaal inpakt met zijn marketing praatje? Wat maakt deze man zo succesvol ? Hoe is hij ooit gestart ? Waarom die wil om zoveel bedrijven op te starten ? 
En ik kreeg de antwoorden waar ik op hoopte .... en vat zo samen :

Richard Branson is niet voor niets een "Sir" geworden. De man is nobel, bescheiden en warm. Geen gladde jongen, maar een heel gewone man die nog zoekt naar woorden, en af en toe eens de draad kwijt raakt. Je voelt dat hij van mensen houdt, enthousiast is, en geen enkele uitdaging uit de weg wil gaan. Je ziet dat hij een neus heeft voor goede businessplannen, je ziet dat hij oprecht is.

Branson maakte zijn bedrijf groot met enkele gouden regels :
  • zodra je een bedrijf hebt, delegeer je je eigen taken naar iemand die beter is dan jijzelf. Zo kan jij weer naar buiten om andere dingen te doen en te ontdekken
  • wordt je bedrijf te groot ? Splits het op een verschillende kleine bedrijven, zodat je niet log wordt of in een ivoren toren gaat werken
  • maak altijd tijd voor je klanten en je team. Geef weinig negatieve kritiek, ga altijd voor lof.
  • geef je team de kans om dingen te proberen en bijgevolg ook fouten te maken, maar laat ze grotere dingen doen dan wat ze voor zichzelf in gedachten hadden.
  • maak tijd om samen met je team een pint te drinken en te feesten. Je bent net als hen, een gewone mens. Noteer hun vragen en opmerkingen in je boekje, zodat je het de volgende morgen nog herinnert ;-)
  • A great manager is a great listener. Luister. Reageer op elke opmerking. Kleine dingen veranderen kan soms heel verregaande positieve resultaten hebben.
  • Je krijgt zoveel meer terug als je investeert in "goede dingen" en in mensen. Wie ondernemer wordt omdat hij het grote geld achterna gaat, zal niet slagen. Start je business vanuit je eigen frustratie over iets. Zorg dat je gewoon beter bent dan diegene die je de frustraties bezorgt.
We keerden heel tevreden en enthousiast naar huis. Ik voelde bewondering voor een man die zijn succes deelt, dankzij zijn verlangen om goed te zijn voor andere mensen. Gelukkig zijn er zo'n ondernemers. Ze kunnen het verschil maken op deze planeet. 


Wat de micro-schaal betreft..... Ik kreeg het gevoel dat ik deze week de juiste beslissingen nam, in mijn eigen verhaal van ondernemerschap.  Het is tijd voor de volgende stap. Screw it, let's do it !



vrijdag 30 maart 2012

Big Brother is watching you

Deze week nog maar eens een goede opleiding Google Analytics gevolgd.
Hoe meer ik erover weet, hoe gekker ik ervan word. Ik was blij te merken dat ook mijn collega-cursisten hetzelfde effect voelen.

We weten al lang dat de fiscus Facebook checkt om te zien of je die moto voor privé doeleinden gebruikt, of er echt mee naar het werk rijdt. Dat je die privacy instelling toch goed  in de gaten moet houden,  de foto’s van het laatste carnavalsfeestje mogelijk te vinden zijn op Google afbeeldingen, en dat, als je in een moment van sociaal engagement, één of andere online petitie tekende, de hele wereld dat kan zien.
En dat er lovers en haters zijn van de vele sociale sites. Facebook is voor hen de boeman die onze privacy te grabbel gooit – maar zijn we zelf niet verantwoordelijk voor de inhoud die we op onze tijdlijn posten?

Ik denk dat de grote haters beter even stilstaan bij elke beweging die ze maken op het wereldwijde web.

Ik zie dankzij Google perfect hoeveel mensen onze site bezoeken, hoelang ze er blijven, uit welke regio ze komen, en welke browser ze gebruiken.
Achter elke grote reclamecampagne die jij in je mailbox ontvangt, schuilt een prachtig systeem dat de verzender perfect vertelt of je de mailing las, of je klikte, op welke pagina’s je dat deed, en op welk uur van de dag je daar de tijd voor nam.

Ik weet ook dat Google alles weet over mijn persoonlijk surfgedrag, want als u en ik hetzelfde zoekwoord ingeven, komen we misschien wel met een andere resultaat uit. Google kent mijn interesses, mijn werkgebied. Google kent net als Facebook mijn locatie en mijn kinderen.

Die kennis krijgt Google cadeau omdat zij de nieuwe bijbel zijn, het virtuele boek der antwoorden. …. Of de lang voorspelde Big Brother ?
Wat geeft het dus dat ik via Facebook laat weten dat ik weer eens aan de chocolade zat ? Google weet vermoedelijk al lang waar ik die chocolade het liefste koop….