Verlengd Weekend

Deze morgen, in de auto, op weg naar het werk, zat ik me al af te vragen waarover ik deze avond zou schrijven. Deze blog is een beetje mijn eigen evaluatieformulier geworden. Ik merk snel wat me best bijbleef de voorbije dagen en weken ;-)

Deze morgen was het toch wel de rust van het voorbije weekend dat als hoogtepunt kan dienen.

Vrijdag een dagje vrijaf ingepland. Een dagje vrij heeft voor mij als startend zelfstandige toch een bijzondere invulling.... (lees: ik word door mijn opdrachtgever betaald per gewerkte dag,  maw ....... ). 

Een dagje vrij dus. De spanning van de voorbije maanden woog door op mijn denken en op mijn lijf. Geen betere beslissing mogelijk dan eindelijk wat Quality Time voor mezelf in te plannen!

Ik heb mijn koffertje gepakt, en ben vertrokken naar zee, weliswaar in enkele prachtige etappes.

De eerste hield halt bij mijn zus. Die was net terug van vakantie, en dan hebben zussen door de band wel één en ander bij te praten. De koffie bij Ann was zoals steeds heel erg straf, maar zoals steeds ook de lekkerste, gewoon omdat ik bij haar thuiskom.

Daarna was het maar 800 m verder voor de volgende afspraak, bij mijn dierbare ex-collega's van het Innovatiecentrum. .... 

Zonder al te emo te klinken, toch heerlijk om twee uurtjes mee te drijven op de energie van een team, de vriendschap die ontstaat wanneer je collega-af bent, de band die ondanks het vertrek niet verbroken werd.

Ik voelde me helemaal warm vanbinnen, en genoot oprecht van elk woord, elke lach, de mop van de dag-verhalen, de kleine ergernisjes die elk kantoor heeft, en de vele straffe verhalen die blijven groeien.

Ik was meteen weer "mee in de draai" - wist opeens weer waarom ik wegging, en wist vooral ook waarom ik nu even terugkwam, en wat ik nog elke dag mis.

Ik ging naar huis met een pak warme knuffels en zoenen, lieve woorden, en een supertof muismatje, waardoor ik mijn collega's nu ook altijd "bij de hand" heb. Ze hebben vandaag de hele dag naar me zitten lachen.

Mijn laatste afspraak bracht me bij pa, die sinds hij gestopt is met roken, op het lijstje van mijn helden mag gaan staan. Na 55 jaar roken heeft ie de knop omgedraaid. We kunnen uren praten over wat die beslissing doet met zijn leven. En met het mijne. 

Na die babbel, t was een uur of 4, denk ik, was mijn batterijtje opgeladen genoeg om me weg te trekken uit alle drukte en richting zee te vertrekken.

Het duurde tot laat die avond voor ik kon wennen aan de stilte die ik eindelijk toeliet.

Een lange strandwandeling bij zonsondergang, met de grote levensvragen in mijn broekzak, mijn blik niet op de horizon, maar op mijn eigen voeten. Hier moet ik weer opnieuw beginnen. Even niet vooruit kijken, maar hier, binnenin, bij mezelf.

Daarvoor diende het weekend.

Het resultaat mocht er zijn, vond ik deze morgen, toen ik zowaar relaxed op de E40 richting Wetteren reed.

Ik nam me meteen voor het volgende bezinnings-weekendje niet te lang uit te stellen!

Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen

Gisterenavond kon ik starten met de opleiding Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Ze gaat door bij Thermote Vanhalst in Waregem, één van de 11 West-Vlaamse bedrijven die het West-Vlaams charter Duurzaam Ondernemen ondertekende. De opleiding past binnen het project "Duurzaam is gewoon Doen", een initiatief van de POM.

Wat is MVO? Er staat een mooie prent met diverse thema's op deze link. 

Persoonlijk volg ik al een tijdje de nieuwsbrieven en site van MVO Vlaanderen, het loont de moeite om even op rond te surfen. 

MVO is (heel kort) ondernemen met zicht op de drie P's : People, Planet, Profit.

De klassieke vraag bij de start van de avond was "waarom" we ons ingeschreven hadden. Echt directe antwoorden kwamen er in de eerste ronde niet. 

"Waarom MVO in het algemeen" leverde meer resultaten op.

Toen we het officiële lijstje van redenen bekeken, bleek dat ook idealisme een factor is. Oef, dacht ik, want ik had het tot voor kort nog niet echt anders bekeken. Ik was me niet bewust van de drie P's, en  zeker niet van de  P van Profit . Stom, he?

Ik geloof dat ik vroeger als ondernemer aan MVO deed (voor het kind een naam had gekregen), vanuit de buik. Gewoon milieuvriendelijke keuzes maken, of mensen aanwerven die uit een ander sociaal kader kwamen omdat ze een kans verdienen.

Er was een tijd dat ik nog twijfelde wat ik zou worden, "later". Maatschappelijk assistent stond eigenlijk bovenaan het lijstje. Nu, 20 jaar na afstuderen in een heel andere richting, besef ik dat een stukje van mij nog steeds sociaal assistent wil zijn. Goed doen, luisteren, een goeie daad verrichten,  een steentje bijdragen aan een betere wereld, beginnend in je directe (werk)omgeving. 

Ik heb al lang begrepen dat foute beslissingen uit sociale overwegingen een pak energie en geld kunnen kosten. Dure lessen waren dat. 

Nu mag ik leren hoe ik mijn buikgevoel als mislukt maatschappelijk assistent kan omzetten in positieve, daadkrachtige én winstgevende acties voor de bedrijven waarvoor ik werk. Ik mag MVO doelstellingen opnemen in het strategisch plan - zoals "vrijwilligerswerk per FTE" of "werken aan diversiteit" of "MVO gericht leverancier-beheer". ...Maar eerst moet ik nog een lange weg afleggen, geduldig zijn.

Geduld is vaak, maar niet altijd, mijn sterkste kant.....

Morgen heb ik sollicitanten over de vloer, en ik heb alvast wat vragen voorbereid om te toetsen hoe MVO zij eventueel zouden kunnen zijn.

Ik ben benieuwd wat het wordt!

Thuiswerken

Deze voormiddag heb ik van thuis uit gewerkt.

Met mijn favoriete joggingbroek en fleecetrui aan zit ik aan tafel, ik hou mijn pantoffels aan, en heb Radio 1 op de achtergrond. Ik geniet van mijn koffie, en het wakker worden van dit huis.

Ik vind het fijn om niet de eerste te zijn die de deur uit moet, maar mijn kids hun ochtendzoen te geven en te kijken wat ze op hun boterhammen smeren. Ze zitten alledrie op een andere school en vertrekken dus ook in 3 shifts. Zo hebben ze elk hun eigen ritme en routine, en ik vind het fijn daar deel van uit te maken, zeker op een maandagochtend. 

De meningen over thuiswerken zijn verdeeld, denk ik.

Laat me eerst thuiswerken omschrijven : het is werken van thuis uit, vanuit je eigen woonkamer of bureau. Wérken. Rapporten schrijven, website herschrijven, een communicatieplan uitwerken, opzoekingswerk doen, offertes voorbereiden, ....

Het is géén oplossing voor kinderopvang of besparen op een tweede wagen.

Het doel is dat je vanuit je eigen omgeving, ongestoord, een pak werk verzet.

Ik ken zaakvoerders die er heel sterk in geloven - ze weten dat thuiswerk tijdswinst oplevert voor hun medewerkers (dus... ook voor hen?),

en ik ken er die er tegen zijn, omdat ze vrezen dat er minder zal gewerkt worden, ze ontbreken het vertrouwen in hun medewerkers.

Ik merk dat thuiswerken mij stimuleert. 

Zoals ik al zei geniet ik van de sfeer in huis, en het gevoel van thuis te zijn,

maar ik rendeer ook goed als ik thuiswerk, omdat het stil is, omdat ik in een vertrouwde omgeving rustig kan werken, het bevordert mijn denken, omdat ik vrij ben.

Het is ook goed voor mijn lijf. Ik voel geen stress, omdat er geen ochtendspits-deadline is. Niet voor de badkamer, niet aan de ontbijttafel, niet in de wagen. Alles is relaxed. En dat uit zich ook in mijn werk.

Tenslotte werk ik ook méér als ik thuis ben, kan vroeger starten, kan later doorwerken.

Voordeel voor iedereen.

Ik vraag me af of het bij anderen ook zo werkt. Ik denk en hoop van wel.

Ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat ze ervan "profiteren" als ze thuiswerken, om dingen te doen die ze op kantoor niet kunnen (behalve dan het jogging en fleece gedoe).

Integendeel.

Ik hoor veel mensen zeggen dat ze dat net fijn vinden. Dat ze die vrijheid en verantwoordelijkheid krijgen van hun teamleider, en er daarom net erg voorzichtig mee omgaan.

Er zullen wel misbruiken zijn, laat ons niet naïef zijn. Ik vermoed dat het misbruik ook voornamelijk gebeurt bij die mensen die tijdens kantooruren spelletjes spelen en hun FaceBook up to date houden.

In deze wereld, met steeds meer stress en mobiliteitsproblemen, 

in deze wereld met sterke technologische ontwikkeling,

in een wereld waar investeren in het goed-voelen van onze medewerkers belangrijk is, 

vind ik thuiswerk een te overwegen optie?

Ik hoop dat de werkgevers die "tegen" zijn, zich eerst de vraag stellen waarom ze tegen zijn? 

Misschien vonden ze hierboven genoeg argumenten "voor".

2009 - What will you do ?

2009 is het Europees jaar van Creativiteit en Innovatie.

Ik kreeg in januari een mooie, grote kaart in mijn bus "2009, What will you do?" en die kaart verhuist al een hele tijd met me mee. Naar de nieuwe job, met de laptop, en sinds deze week in mijn "to do" bakje.

Ik schrijf momenteel veel aan de strategie voor Retec. Dat doe ik graag. Nadenken over hoe het bedrijf kan zijn over 2, 5 en 10 jaar. "Wie zijn wij? Waar gaan wij naartoe?" de existentiële vragen, niet enkel voorbehouden voor natuurlijke personen, zo blijkt.

"Innovatie" is een buzzwoord geworden - geen vacature, geen website, geen reclameboodschap zonder het woord erin.

Maar wat is innovatie? En waarom zou je innoveren ?

Hoe kan je er meer van maken dan een hol begrip dat je gebruikt om je imago op te frissen? Hoe ga je ermee door, ook in economisch moeilijke tijden?

"Creativiteit" lijkt me in mijn nieuwe, uiterst technische sector een vreemd woord. Ik denk dat de meeste van mijn branche-collega's creativiteit zien als "iets voor kunstenaars", waar nooit iets goeds van komt. Terwijl creativiteit zowat de belangrijkste sleutel is in elke job die ik tot nu toe uitgevoerd heb, en ik stellig geloof dat ook de boekhouder en de poetsvrouw, de logistiek medewerker als verkoper in de eerste plaats creatief moeten zijn!

Hoe krijg ik mijn technische collega's mee op weg naar verandering? 

Misschien kan ik starten met een  brainstorm "de GPS voor Ondernemingen" vanFlanders DC.  Ik gebruikte deze methode dikwijls bij de begeleiding van onze klanten in het Innovatiecentrum, en ik zie ze perfect toepasbaar in elke onderneming of organisatie.

Dus ook bij Retec, why not?

Omdat we in het bedrijf aan de vooravond van "verandering" staan (Yes, we can!) - zoek ik een goed aanknopingspunt om het team daar ook warm voor te maken . Dat 2009 het jaar is van Creativiteit en Innovatie vind ik dan ook een geschenk uit de hemel. Een goed excuus om ermee te starten, om mensen aan te zwengelen, zodat we op het eind van het jaar een kaart kunnen terugsturen met een waslijst van "the things we did in 2009".

Silence is golden

Ik merk tot mijn grote verbazing dat het alweer veel te laat is.

Ik geloof nochtans dat ik deze morgen, net als de meeste ochtenden, opgestaan ben met het idee dat ik vanavond wél vroeg zou gaan slapen. 

Het lukt me zelden of nooit.

Ik geniet teveel van de avond.

Vooral van de stilte van de avond.

Een blokje om wandelen, in de stilte. Zeker nu, in het voorjaar, met de ontluikende natuur om me heen. 

Of voor de computer (thuis een Mac, natuurlijk ! ;-)

Gewoon surfen naar die sites waar geen tijd genoeg voor was op kantoor. 

Of mails beantwoorden die al te lang onderaan het lijstje bengelen. Privé mails krijgen meestal die bedenkelijke plaats.

Of gewoon - zeer mindful- een kaars branden, letten op mijn ademhaling, en me bewust worden van mezelf. Dat is dan wel de moeilijkste avondactiviteit om te kiezen voor een werkpaard als mezelf.

"Werkpaard" klonk me vroeger als een compliment in de oren. Iets wat ik nastreefde. Je was goed als je een "werkpaard" was. Hoe meer uren je werkt, hoe beter je bent. Zo ben ik opgevoed, vrees ik.

Vandaag is het meer een scheldwoord geworden voor mezelf, vrees ik. 

Ik wil meer zijn dan dat.

Maar ik twijfel vaak.

Is er wel een rustige kant aan dit mens? 

Ben ik ooit wel eens vrouw zonder beroep? 

Ben ik ooit wel eens mama zonder planning en organisatie? 

Ben ik ooit wel eens mens zonder strategie?

Dit jaar kom ik er achter. Echt!

Ik vind het antwoord op die vragen, en eens ik het antwoord heb, hoef ik me niet meer te verantwoorden. 

... Niet bij mensen die vinden dat je als werkpaard pas echt bestaat,

én niet bij mensen die zeggen dat ik mezelf voorbij loop door zo veel te werken.

Ik plan vele stille avonden, zoals vanavond.

Wandelen, het blokje om... 

en daarna nog even voor de computer.....om het af te leren.

Quality Time

Het is eventjes stil geweest op deze blog. De reden is simpel.

Robbe, mijn zoon van 14 (bijna 15 ;-) , is 3 dagen geleden gevallen met de fiets. Hij is fervent dirter en het moest er vermoedelijk ooit eens van komen, dat de val meer zou betekenen dan alleen wat schrammen en schaafwonden. Robbe viel en brak zijn sleutelbeenbreuk.

Het gebeurde maandagnamiddag. Ik zat in een meeting op het werk. Ik hoorde vanuit de vergaderzaal mijn gsm rinkelen, die nog op mijn bureau lag. Ik hoorde hem een tweede keer. En een derde keer. Toen besefte ik dat er iets mis was, en ik dringend aan de telefoon moest komen.

Guy, de pa van Edward - ook een dirter en één van de "Flying Dirtmen", aan de andere kant van de lijn. "We vertrekken naar het ziekenhuis voor foto's ".

Daar sta je dan. Op een uur rijden, met bezoekers in de vergaderzaal, ... en het enige wat je kan denken is "ik wil naar Robbe". Je denkt niet meer helder, je functioneert niet meer, alleen maar "ik wil naar Robbe".

Later op de avond, als Robbe veilig ingepakt naast je zit, en je blij bent dat het "maar" een sleutelbeen is, kom je op datzelfde knooppunt als altijd terecht. Een gevecht tussen je werk en je leven, je gezin en je carrière. Geconfronteerd worden dat een huwelijk tussen carriere en gezin niet vanzelfsprekend is.

Want ... hoe moet het nu?

Robbe zou normaal met papa, broer en zus op vakantie vertrekken. Zijn reis gaat niet door. Hij blijft thuis bij mams.

Hoe moet het met die overvolle agenda, afspraken, deadlines, collega's in verlof,...

en aan de andere kant die oogappel die plots een week thuis is, die pijn heeft en zelf nog niet in zijn T-shirt raakt? 

Nu we een paar dagen verder zijn, is het evenwicht hersteld.

Robbe doet het goed. De pijn is draaglijk geworden, de T-shirt onder controle, zelfs de kousen kunnen al met 1 hand aangetrokken worden.

en ik, ik ga gewoon werken, en weet dat hij het redt.

Wat avondafspraken afgezegd en uitgesteld, wat geschipperd tussen toch het werk gedaan krijgen en rekenen op de zelfstandigheid van zoonlief.

Weliswaar met een overdosis schuldgevoel.

Hoor ik niet thuis te zijn, dicht bij hem?

Ik worstel altijd maar met die vraag.

We stellen het nochtans goed deze week.

Robbe heeft de computer en de tv helemaal voor zich alleen.

Robbe doet zich tegoed aan cola en koekjes, wat hij anders niet mag.

Robbe hangt een ganse dag in de zetel, de helft van de dag omringd door vrienden.

's Avonds, als ik thuis kom, eten we samen. Hij kiest wat op het menu staat.

We kijken samen tv. (zijn programma's !)

Omdat mijn bed rechtop kan, slaapt Robbe in mijn kamer, bij mij.

's Avonds kletsen in bed.

Ik geniet ervan.

Het lange Paasweekend staat voor de deur. 

We hebben extra tijd - gewoon wij twee.

Ik kijk er naar uit.

Het zijn momenten die we anders nooit hebben.

Want ook dit gezin, met 3 tieners, is altijd druk.

Ik mag hem eens verwennen, een hele week,

gewoon zomaar, 

omdat je van citroenen altijd limonade kan maken.

Slumdog Millionaire

Vanavond voor de tweede keer Slumdog Millionaire gaan zien. Lang geleden dat een film me zo van mijn stuk bracht. Daarom een tweede keer, mét de kids. Hoe klinkt het als ik zeg dat ik vond dat ze hem ook moesten zien? .... De film toont een wereld die wij niet kennen, waar wij zo veilig ver weg vandaan wonen, en vanuit een rode zetel bekijken. ... 

Ik kom maar terug op mijn eeuwige "ondernemen" - de kinderen in de film leren ondernemen om te overleven. In vele arme landen is ondernemen gewoon de enige manier om dat te doen.

In onze fraaie westerse maatschappij worden wij nogal verwend door ons sociaal systeem. We hoeven niet te knokken om te overleven. Begrijp me niet verkeerd : Ik ben me er heel erg van bewust dat heel wat mensen hier wel de eindjes aan elkaar moeten knopen, dat er armoede en eenzaamheid is, dat niet iedereen kan terugvallen op een sociaal vangnet (denk maar aan Hilde, in mijn bericht van gisteren) - maar de meerderheid van ons kan rekenen op een financiële back-up van de overheid als het even niet meezit.

Op een onbewaakt moment durf ik me dan afvragen of we niet teveel verwend worden? Of we niet ontmoedigd worden om initiatief te nemen omdat het eigenlijk niet moet? Wordt onze ondernemerzin en creativiteit niet onderdrukt door ons sociaal systeem?

Een paar maand geleden was ik nog op het World Creativity Forum. Als u even gaat kijken naar de link, merkt u dat er een pak grote namen en fantastische mannen en vrouwen op de affiche stonden. Ze spraken allemaal over hetzelfde thema : creativiteit en ondernemen. Een ongelooflijk interessante dag, met prachtige getuigenissen. Maar het werd echt muisstil in de bomvolle zaal toen Arnoud Raskin van Streetwize zijn ding kwam doen. Hijzelf zei weinig, maar liet Junieth aan het woord. "On the street, everybody's an entrepreneur". Bekijk haar getuigenis zeker. Blijft ook in je kleren plakken.

Jamal uit de film, of Junieth levensecht, ze zijn overlevers. Vechten voor hun leven, of dat van hun familie. Zo zijn er honderden, duizenden, miljoenen kinderen en jongeren. 

Ik besefte nog maar eens hoeveel geluk wij hebben aan deze kant van de wereld geboren te zijn. Dat mijn kinderen niet zo moeten knokken om eenvoudig te overleven. Dat ik hen kan beschermen. 

Toch hoop ik dat ik hen kan leren te ondernemen, hun talenten waar te maken, en hun creativiteit verder aan te wakkeren. Want daar ligt voor mij de basis én het vangnet dat ze alvast voor zichzelf kunnen spannen.

Life goes on

Vrijdagavond is voor mij klassiek ook het moment om de boodschappen voor het weekend binnen te halen. Op naar de Colruyt!

Zoals dat gaat in een gemeente van om en bij de 10 000 inwoners, kom ik er meestal een heel pak bekenden tegen. 

Vanavond liep ik mijn ex-collega Sofie tegen het lijf. Ik leerde haar precies 2 jaar en 2 dagen geleden kennen (het is middernacht voorbij). We startten toen alletwee onze nieuwe job in het Innovatiecentrum. Zij voor de communicatie, ik voor het brugproject Kennisvalorisatie en het project commerciële innovatie. 14 maand later schoven we beiden full-time naar dat tweede project, en sinds mijn vertrek is sofie er projectleidster - een job die haar gegoten zit.

Ze vertelde me dat ze vandaag een mail binnenkreeg van een klant van mij die in faling gegaan was.

Ik herinner me de klant, Hilde, zeer goed. Een enthousiaste vrouw in een mannenwereld. Ze stelde 5 man tewerk.

Het gebouw liet wel vermoeden dat ze het financieel niet makkelijk hadden, maar het ontbrak haar en haar medewerkers in elk geval niet aan doorzettingsvermogen. Ik had nooit gedacht dat het zo slecht ging met de zaak - het is pas 6 weken geleden dat ik er nog was.

Ik vraag me af hoe het met haar gaat.

Wat zou ze nu doen? Wat gaat er in haar om? Hoe ziet ze zichzelf? Hoe ziet ze haar toekomst?

Bij ons, in Vlaanderen, is een faling niet meer zo ongewoon - de cijfers liegen er niet om, maar toch gaan we er nog steeds vreemd mee om. In vele andere landen hoort een faling gewoon bij het leven van een ondernemer.

Zou Hilde steun krijgen uit haar vriendenkring? Haar familie? Haar buren? Wordt ze begrepen?

Op welk sociaal stelsel kan ze terugvallen? Hoe zal ze het doen met twee opgroeiende kinderen?

Waarom word je zelfstandig?

Ik denk soms dat het in je bloed zit. En als het niet gaan kan, dan kruipt het wel.

Bij mij is het in elk geval sterker dan mezelf. Ik voel me beter als zelfstandige. Onafhankelijker. Ik kan beter mijn weg zelf bepalen en ik hoef niet tussen twee lijnen te lopen. 

Maar ... de keerzijde is mij niet vreemd.

Als alles rond je wegvalt - Een faling, gezondheidsproblemen, een echtscheiding.

Ik weet - beter dan ik zou wensen- wat het allemaal voor je kan betekenen.

Sociale vangnetten zijn er niet. Zogezegde vrienden haken af. Families raken verscheurd. Ik heb al van alles zien gebeuren.

Blijkbaar hoort dat er ook bij.

Omdat je als ondernemer de durf hebt om je nek uit te steken en risico te nemen (met je eigen centen, welteverstaan), word je gestraft als het fout gaat.

Ik zou niet pleiten voor gelijke rechten of hetzelfde sociale stelsel voor zelfstandigen -  een stukje avonturier zijn, hoort gewoon bij het vak ;

maar een vangnet moet er ook voor ondernemers zijn. Kinderbijslag voor de kids (in functie van het inkomen?) en een vervangingsinkomen (bescheiden!) voor falingen.

Wie kan daar nu tegen zijn?

Ik denk aan Hilde. 

Ik vind het zo erg voor haar.

Ik mocht haar erg graag, en ik hield mijn klantenbezoek naar haar als toemaatje voor mezelf, omdat ze me inspireerde.

Het maakt niet uit of ze nu nog ondernemer is of niet, rijk of arm, geslaagd of niet geslaagd. Ze is een sterke madam, ze bleef met haar voeten op de grond, ... en ze had lichtjes in haar ogen van enthousiasme.

Ik hoop dat ze verder gaat, en haar koers vindt. Dat ze weinig verliest, vooral de moed niet om verder te doen. Succes, Hilde! Je komt er wel!

Opleiding

Vandaag had ik een boeiende discussie over opleidingen voor ons team. Ik ben nieuw in het bedrijf. Ik ben er aangetrokken om de groei die in de lucht hangt, op te vangen en te structureren. Een boeiende opdracht. 

Het eerste half jaar ben ik er om te luisteren en te kijken. Ik word opgeleid in de wondere wereld van niveaumetingen, probeer zicht te krijgen op het CRM pakket en de offertes die in en uit het programma getoverd worden, ... en probeer ook mijn plekje te vinden in de groep.

 

Toen ik pas startte, had ik met iedereen een korte persoonlijke babbel. Aftastend aan beide kanten van de tafel. De gesprekken verliepen totaal verschillend, hoewel ik elke keer startte met dezelfde intro en vragen.

Maar in bijna elk gesprek werd wel over opleiding gesproken.

Eén van onze fabrikanten blijkt meester-organisator van de leukste opleidingen te zijn. Productkennis wordt er ingelepeld met gouden lepeltjes. Ambiance of networking, zoals u verkiest  ;-) Dus wil iedereen er wel heen voor de opleidingen.

Over opleiding "klantvriendelijk debiteurenbeheer" (ik moet daar de volgende keer eens op terugkomen), "klantvriendelijk mailverkeer"  of "klantvriendelijk omgaan met klachten" zijn er nog geen vragen gekomen. Ik zie ons nochtans op de eerste plaats werken aan kwaliteit in omgang met elkaar, onze klanten en onze leveranciers. Niet omdat dat de wensen overlaat, neen, zeker niet, maar omdat alles erop wijst dat net dit de kwaliteiten zijn waarmee je je klanten in deze woelige periodes kunt behouden, kunt binden. ... Dat is tenminste mijn mening.

 

Maar ik hoorde ook nog andere meningen over opleiding. Productopleiding moet gepaard gaan met het meten van de opgedane kennis. Wie twee dagen in de watten gelegd wil worden door de fabrikant, en tussenin 4 u training krijgt, moet de volgende week het product ook echt beheersen. Geen onterechte opmerking. Voor 'n KMO kosten die opleidingen handenvol geld. Stuur maar eens twee man/vrouw 2 dagen naar het buitenland. De kosten voor het vliegtuig zijn maar bijkomstig, dat weet elke werkgever.

Sommige werknemers zien het anders : zij investeren toch vrije tijd in opleiding? "En mag ik dan compensatieverlof nemen?"

Die twee meningen staan lijnrecht tegenover elkaar.

Kan ik als medewerker zien dat die opleiding niet alleen fun is (laat ons eerlijk zijn), maar dat ze ook goed staat op mijn CV? Dat ik mijn persoonlijke vaardigheden aangescherpt heb, en het vertrouwen krijg van een baas die in me wil investeren?

Kan ik als werkgever zien dat de loonkost niet zo belangrijk is, als je kan bijdragen tot het goed voelen van je medewerker, die -als ie zich lekker voelt- ook zal zorgen voor extra omzet?

Binnenkort mag ik het opleidingsplan beginnen opstellen voor ons team.

Misschien volg ik zelf best eerst een opleiding over hoe ik dat best kan aanpakken!

Vrouwen en werk

Vorige week nog Equal Pay Day - hoe vroeger in het jaar die dag valt, hoe dichter we komen bij het dichten van de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Op naar 1 januari, dus. Maar op vandaag werken vrouwen vanaf 15 u gratis voor hun baas en is het wachten tot eind maart op Equal Pay.

Waarom ik 1 week te laat op dit bericht reageer? (afgezien van het feit dat ik vorige week nog geen blog had?) ....

Ik zie mijn vriendinnen soms worstelen met hun carrière en kinderen. Ze willen beide, en nog steeds staat onze opvoeding, traditie ons in de weg om dat ook zonder schuldgevoel gewoon te doen. Hoe komt dat? 

Ik zie vrouwen gebogen onder een zwaar agenda. Job en gezin. Loopt de werkplanning vlot? En loopt intussen thuis ook alles gesmeerd?

Maar ik zie fantastische vrouwen die enthousiast, professioneel en met "goesting" gaan werken. Daar kijk ik naar op. Of het nu de vrouw is die er altijd voor zorgt dat het gebouw netjes is en de koffie op tijd klaar staat, of de vrouwelijke manager van het jaar - maakt niets uit. Ik las vandaag een artikel over een frisse madam Mieke Vertriest die de Womed Award 2009 gewonnen heeft, en dat raakt me dan.

Ik was lang werkgever, daarna een drietal jaar werknemer, en nu weer werkgever -een positie die niet makkelijker is, maar wel een pak voordelen biedt. Je beseft pas als je je loonbriefje van een ander moet krijgen, welke vrijheid het geeft om je eigen wedde uit te schrijven. Dankzij die tijd als werknemer, aan de andere kant van de lijn, heb ik heel wat geleerd. 

Ik hoop dat de vrouwen in mijn team niet gratis werken vanaf 15 uur. Ik hoop wél dat ze met volle goesting naar hun dagtaak komen. En ik hoop dat ik daar mijn steentje toe kan bijdragen !