Stress

Het is lang geleden dat ik zoveel stress in mijn lijf voelde.

Ik zoek in de grijze kamers van mijn herinnering, maar vind de laatste stressperiode niet echt terug.

Van nature hou ik wel van wat druk op de ketel, dat doet me goed presteren, brengt mijn creativiteit op gang, en versterkt mijn tempo.

Maar de stress die ik nu voel is anders. Ik krijg enkele dingen niet onder controle, en dat is voor deze ControleFreak echt een nachtmerrie. Wakker liggen 's nachts, stramme spieren, hoofdpijn, maagpijn, zweten.

Ik heb in het verleden al eens dik tegen de lamp gelopen door niet op tijd te luisteren naar dit oude lijf van me. Ik mag geen ezel zijn, ik moet nu ingrijpen en mezelf verzorgen.

Ik probeer iets gezonder te eten. Ik heb mijn volgende sportles gepland.

Voor de stress die ik nu voel, zou ik nog een pak andere dingen moeten plannen. Plannen om los te laten, bijvoorbeeld ;-) Af en toe de gedachten afzetten, de knop omdraaien en los-laten.

Studeren is een tweede piste. Ik moet me verder verdiepen in de wondere wereld van de techniek waar ik -in alle eerlijkheid- nog steeds geen fluit van begrijp.

Ik moet iemand vinden die me vanaf de eerste stap wil uitleggen wie die Ohm wel was, en wat die wijze mens bedoeld heeft met zijn fameuze wet. Eens ik dat snap kan iemand me het verschil uitleggen tussen weerstand en spanning, Ohm en Volt, 0-10 V en 4-20mA..

Ik kan intussen wel vertellen welke niveaumelder je kan gebruiken voor een silo met maiskorreltjes. Maar hoe je die melder aansluit?????

Ik kom voor het eerst in een lange tijd op een punt waar ik iets niet "als vanzelf" aanleer.

Laat me oefenen op talen, woorden, onderliggende relaties, sociale wetgeving, verkooptechniek, ... noem maar op - helemaal mijn ding.

Maar elektriciteit en elektronica zijn zo nieuw voor me... dat het wel lijkt alsof de deur van mijn hersenen op slot is. En dat frustreert me.

Ik geloof dat 80% van de stress die ik voel daarvan afkomstig is.

Kennen jullie geen zeer geduldige ziel die beste vriendjes is met Ohm en zijn wet??

... want als die mens bestaat én wat uitleg wil geven, zit ik meer dan gemotiveerd te wachten!

Eens ik die Ohm onder de knie heb .... kan ik rustig de andere OOOOHHHHMMMMMM oefeningen doen!

De Kleine Dingen

Soms zitten we met z'n allen zo met ons hoofd in de wolken of onze voeten te ver boven te grond. We gaan zweven omdat we zo hard aan het werk zijn. We verliezen contact met onszelf of onze omgeving en gaan helemaal op in dat professionele plaatje.

We zien grote orders, grote klanten, grote opportuniteiten. We bevechten de bedreigingen, schrijven grote plannen uit volgens de krijtlijnen van onze business. Op het einde van de dag, of op het einde van de maand zitten we met ons hoofd in de cijfers, al dan niet blij met de resultaten.....

Meer, beter, groter, sterker.

Ik verlies me er zelf wel vaker in.

Tot ik bij de keel gegrepen word door De Kleine Dingen.

Dit weekend door de mooiste plek op aarde.

Ik ben geen wereldreiziger. Ik heb nog niet zoveel gezien, maar ken wel een paar mooie plekjes in Europa. De golven en hun sterke geluid aan de Vlaamse kust. De wijngaarden van de Katharen. Een groene vijver in de streek van Bordeaux. De woeste Cevennes. Spaanse bergdorpjes. Het glooiende landschap van Toscane.

Maar het mooiste stukje Europa lag voor kort in mijn eigen achtertuin. Onder een grote Els, wel 200 jaar oud. Als je eronder staat, dan sluit de wereld zich veilig om je heen. Je kijkt uit over de Vlaamse Ardennen, maar voelt je met ieder plekje van de wereld verbonden. In jezelf, tot jezelf, misschien ook ver buiten jezelf. Ik weet al lang dat ik daar als pelgrim kom. Ik ben gewoon een voorbijganger in de geschiedenis van de boom. Ik ben verhuisd, maar keer af en toe naar de boom terug.

Dat plekje, het enige plekje op de wereld waar ik me helemaal thuis voel, is sinds vorige week veranderd.

De oude Els is ziek en heeft twee van zijn sterke armen verloren. Ze zijn op de weide gevallen, en laten de rest van de boom verweesd staan.

Toen ik het zag, greep dat me bij de keel.

Ik wou huilen, ik wou de boom herstellen, ik wou tieren naar Moeder Aarde dat dit niet kon.

Maar daar stond ik. Zoals steeds machteloos. Te klein voor dat plekje. De natuur te groot voor mij.

De boom heeft me erop gewezen dat hij niet doet wat ik wel zou willen. Een veilige haven voor me zijn als ik tot as terugkeer.

Hij doet gewoon zijn eigen ding.

En zet me even op mijn plaats. Met mijn beide voeten op de grond, mijn hoofd weer weg uit die wolken, en terug bij waar het echt om gaat. De Kleine Dingen onder de takken van een Grote Boom.