Verkooptechniek

In één van mijn eerste stukjes beloofde ik 'gauw' terug te komen op verkooptechniek, mijn favoriete hobby :-)

Gisteren een heerlijk verkoop-technisch gesprek gehad bij een klant. Wie verkoopt, weet wat ik bedoel.
Een (goede, maar daarom geen A-) klant nodigt ons uit om naar aanleiding van de crisis over betere prijzen te onderhandelen. Een gesprek dat begint bij een kennismaking, verder rolt over algemene zaken over de crisis en hoe we zaken doen "tegenwoordig", tot het uitmondt in het vragen van nieuwe condities.

De klant vraagt, en wij willen wel geven, maar dan liever geen toegevingen op de prijs, maar eerder bevestiging van wie we zijn, wat we kunnen, wat we al doen voor de klant. De klant ook zover krijgen dat hij zelf zegt of bevestigt dat hij eigenlijk tevreden is over jou als leverancier. So far, so good.

Dit gesprek zal nog verder uitmonden, in een bezoek bij onze fabrikant in Frankrijk om daar aan de basis 2 dingen te doen : enerzijds gefundeerd spreken over een betere prijs met onze fabrikant én met de klant,
en anderzijds -perfect- de klant te tonen hoe ons product gemaakt wordt, bijna nog artisanaal, maar wat een vakwerk.

Toen ik weer in de wagen zat, kon ik nog niet meteen inschatten wat de toekomst met deze klant brengt, maar dat het plezant was - puur verkoop-technisch gezien- dat is zeker. Ik geniet uitermate van aan tafel te zitten met echte goede aankopers, die niet te snel in hun kaarten laten kijken en de regels van het spel kennen, ... zoals onze klanten gisteren. Samen zoeken naar een evenwicht om de samenwerking te versterken.

Als verkoper moet je elke dag bijleren, groeien en de kleine kneepjes van het vak beter leren kennen. Hoewel ik uit een nest van verkopers kom, er mee opgegroeid ben, en al sinds 1992 in de verkoop sta, ... kan ik nog zoveel leren en groeien.
Maar als we het weer hebben over passie in de job, ja, dan beken ik dat mijn hart sneller slaat tijdens zo een verkoopsbabbel, en dat ik de uitdaging ervan nog steeds één van de leukste facetten van de job vind.

Laat het volgende gesprek maar komen!

Tough Life in the Mountains

Intussen ben ik enkele dagen terug uit het verre Beieren - meer bepaald uit Betzigau in de provincie Allgau, waar één van onze hoofdleveranciers UWT haar basis heeft.

We gingen er naartoe om er mijn partnership bij Retec officieel te maken.

Rudy, mijn vennoot en zaakvoerder van Retec, is -zo was al snel duidelijk- bijzonder populair bij onze Duitse vrienden. Uwe, eigenaar en zaakvoerder van UWT, ziet in Rudy duidelijk een vriend en een raadgever. Iemand op wie hij durft vertrouwen, maar die hij ook graag ziet.

Graag zien, daar zijn ze erg goed in ginder.

Het bedrijf wordt er gerund als een echt familiebedrijf, met heel veel aandacht voor de mensen en de onderlinge relaties, persoonlijke contacten, correcte maar vriendschappelijke samenwerking binnen of buiten de muren van het bedrijf.

Uwe omringt zich dan ook met enkele fantastische mensen die meteen een grote indruk op me maakten. De bevlogenheid, het enthousiasme, de professionaliteit .... in elk van hen terug te vinden!

Er werd tijd gemaakt voor een rondleiding in het bedrijf, producttraining en enkele gesprekken over de nabije en iets verdere toekomst.

Maar voor en na elk gesprek maken onze vrienden tijd voor socialising, networking, ... je noemt het maar zoals je wil... Een BBQ bij Uwe thuis, lunch met zicht op de alpen, heel veel schnapps en Weißbier ("it's a tough life in the mountains")of ... ja hoor, shoppen om een Lederhose en Dirndl voor Rudy en mezelf, zodat we helemaal deel kunnen uitmaken van de UWT familie.

Vandaag mailden we de bedankjes heen en weer,

maar ook de bezoekverslagen. De puntjes op de i zetten omtrent afspraken, prijzen, toekomstvisie en de agressieve concurrentie. Business first. Tussen de duidelijke afspraken ook heel wat motiverende woorden voor ons en het team.

Daar hou ik van : professioneel werken zonder ooit het persoonlijke te verliezen - of evengoed omgekeerd : persoonlijk werken, zonder ooit de professionaliteit over het hoofd te zien.

Thomas, Sales Manager bij UWT schreef me in zijn mail vandaag : "Our experience is many customers like to work with small companies like Retec and UWT, because they get an excellent product, individual support, assistance and service...... We together are the experts for SOLID MEASUREMENT and we are an excellent TEAM !!"

Mooi, toch?

Ik voel me sterk en enthousiast om zowel UWT als Retec verder op de markt te brengen, klanten "delighted" te maken met onze sterke producten en met onze professionele én persoonlijke aanpak.

Ik kijk ook uit naar het bezoek van UWT aan Retec. Even tonen dat het leven in "le plat pays" ook zwaar kan zijn ;-)

The Element

Sinds ik Sir Ken Robinson aan het woord hoorde op het forum "Innovatie maakt School" van Flanders DC, ben ik nogal wild van de man ;-)

Ik kocht zijn boek "The Element" -zoals aangekondigd in deze blog- en kon er vorige week zondag eindelijk echt in beginnen lezen. De subtitel leert je meteen waarover het gaat "Als passie en talent samenkomen". Echt prachtig. Ik word steeds grotere fan.

15 jaar lang had ik een hele leuke, afwisselende job, in een bedrijf dat ik zelf mee hielp groeien en waar ik al mijn talenten kwijt kon. Het leek vanzelfsprekend.Een 4-tal jaar geleden stond ik op een belangrijk keerpunt in mijn leven en moest ik op zoek naar een nieuwe professionele uitdaging.

Ik was me niet bewust van wie ik was, wat ik kon, ....

en vooral was ik me niet bewust van waarvoor mijn hart precies sneller ging kloppen.

Ik heb in de voorbije 4 jaar 3 verschillende jobs gehad, en ze allemaal met liefde uitgevoerd. Al raakte ik er misschien wel snel uitgeblust. Ik had die jobs nodig om te ontdekken wie ik was, en vooral wat ik wou gaan doen met mijn (professionele) toekomst.

Vandaag denk ik toch dat ik dat punt bereikt heb : het nieuwe vertrekpunt voor de komende 20 jaar. Ik ben gepassioneerd door mijn nieuwe uitdaging. Ik kan er al mijn talenten in kwijt. En ondanks de technische kant die ik (nog?) niet onder de knie heb, is de rest van de job schijnbaar "makkelijk", loopt dat als vanzelf voor mij. Ik voel me echt "in mijn element", vooral omdat ik ontdekt heb waar ik goed in ben, en nu kon kiezen voor een carrière waarin ik al die dingen ook kan gaan doen.

Ik zie in mijn nabije omgeving mensen op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging. Twintigers die hun studierichting moeten kiezen, pas afgestudeerden die ongelukkig zijn in hun eerste job- maar nog niet echt weten waar hun tweede job zou moeten naar wijzen, veertigers die toe zijn aan een nieuwe uitdaging omdat ze zich uitgeblust voelen, of mannen en vrouwen die door de economische crisis verplicht worden op zoek te gaan naar een nieuwe job, en niet zomaar solliciteren, maar de keuze maken om eerst goed na te denken over wat ze écht willen.

Ik zal hen allemaal "The Element" aanraden. Je kan Sir Robinson aan het werk horen op deze link, neem de tijd om te luisteren, of koop zijn boek (of kom het gerust bij mij lenen) - het is echt de moeite.

Girl Power

Vanavond maakte mijn vennoot me er - lachend- op attent dat ik nogal feministische trekjes vertoon. Ik reageerde eerst met een uitgesproken "neen" - ik heb me nooit een feministe gevoeld. Integendeel, ik heb vaak het gevoel dat ik teveel testosteron aanmaak ;-)

Maar, ...ik moet toegeven dat ik wel sterk kan reageren op sexistische uitspraken. Ik probeer wat voorbeelden te geven.

Toen ik onlangs voorgesteld werd als nieuwe vennoot aan een contact op een vakbeurs, kreeg ik onmiddellijk de reactie "en wat heb je daar voor moeten doen?" - Vorige maand kreeg ik van een leverancier (toen ik onze samenwerking in vraag stelde)de opmerking dat hij best wel begreep dat ik me als vrouw in een mannenwereld eerst een beetje wou positioneren, maar dat ik daarom niet moeilijk moest gaan doen. Een nieuwe (mannelijke) klant die naar ons bedrijf belt en een vrouw aan de lijn krijgt, vraagt altijd naar "iemand technisch" - terwijl onze dames op de binnendienst technisch opgeleid zijn.

Geef toe - dat moeten we toch niet allemaal pikken?

Ik zwijg nog over de ongevraagde handtastelijkheden en weinig subtiele dubbele opmerkingen die we beleefd moeten weglachen.

Ik vraag me af hoe vaak een man zulke opmerkingen krijgt? En toch ...... Mannen hebben andere problemen ....

Ik weet heel goed dat veel gescheiden mannen opmerkingen krijgen over hun vaderschap. Doen zij het wel even goed als mama? Hebben zij het huishouden wel onder controle? En waarom krijgt mama al de post van school en papa niet? Waarom is een moeder het slachtoffer in een scheiding en de vader ongetwijfeld de oorzaak ervan? ... ?

Al die clichés, of het nu over mannen of vrouwen gaat, op zich maakt het me niets uit.

Wat me wel kribbig maakt is het hokjes-denken. Alsof een man geen betere papa kan zijn dan sommige vrouwen mama,

Alsof een vrouw niet beter zou kunnen zijn dan een man in een zwaar technische job.

Die tijd is toch voorbij?? Het hokjes-denken geldt toch alleen voor mensen die nog elke zondag de rechtse of linkse kant kiezen als ze gaan zitten in de kerk??

Als mijn ergernis over zulke ouderwetse opmerkingen me een feministe maken, ... ach, dan wil ik er best als één versleten worden ;-)

Innovation Awards

Vorige week had ik de eer deel te mogen uitmaken van één van de jury's voor de West-Vlaamse Innovation Awards - een prestigieuze afstudeerprijs die studenten, bedrijven en docenten lauwert voor hun zin voor innovatie in het eindwerk dat ze schreven of begeleid hebben.

Deze afstudeerprijs staat als stevige poot naast een brugproject van het Agentschap Ondernemen dat Ondernemerschap en Innovatie stimuleert, en ook tot doel heeft bruggen te bouwen tussen studenten, bedrijven en Hogescholen.

Wij waren getuige van een zestal ondernemende studenten die hun eindwerk kwamen voorstellen. Gewapend met een krachtige powerpoint presentatie en bedrijfsfilmpjes, stonden zij vooraan het beste van zichzelf te geven, nog een laatste keer hun eindwerk voor te stellen, nadat het eerder al door enkele jury's goed bevonden werd om naar een volgende stap door te schuiven.

Het Agentschap Ondernemen, tot voor kort het Agentschap Economie, was me tot een jaar of 3 geleden onbekend. In mijn job in het Innovatiecentrum mocht ik werken aan enkele boeiende projecten die dankzij de goedkeuring van het Agentschap bestaan. Hoog in de Brusselse toren mocht ik ook kennismaken met enkele drijvende krachten achter die projecten.

Ik was onder de indruk van het Ondernemerschap dat ik er zag, en moest voor het eerst in mijn leven mijn mening over ambtenaren heel serieus bijschroeven.

Goed dat de overheid geld vrijmaakt om onderwijs en ondernemen dichter bij elkaar te brengen. Het is een zo noodzakelijke investering in de toekomst van ons land en van onze jeugd.

Projecten als "mini-ondernemingen" en alle varianten ervan moeten veel meer ruchtbaarheid krijgen, positief nieuws over jonge ondernemers moet de pers halen of air-play krijgen. Vlaanderen barst van talentvolle mannen en vrouwen, Vlaanderen barst ook van creativiteit, op veel verschillende vlakken. En toch blijven wij zeer slecht scoren als het over ondernemerschap gaat. Waarom toch?

Ik hoop dat in die andere Brusselse torens eens aan werken gedacht wordt, en dat de bevoegde ministers eindelijk eens aan de slag gaan en zelf weer wat ondernemerschap gaan tonen. Er is werk aan de winkel, heel veel werk. Het goede voorbeeld geven zou een mooie start zijn!

Linked In

Een volledige maand heb ik geen tijd gemaakt voor deze blog.

De reden daarvoor is ondubbelzinnig, en wil ik gerust met u delen : ik heb mijn goeie vriend Mark teruggevonden, mijn oude engelse" pen pal", die ik een jaar of 8 geleden uit het oog verloor.

We leerden elkaar meer dan 25 jaar geleden (jaja) kennen op de dijk van Zeebrugge, en wisselden toen adressen uit. We schreven wekelijks zeker 10 velletjes "airmail papier" vol, en besteedden al ons zakgeld aan postzegels.

We hebben elkaar teruggevonden - u raadt het al- dankzij het wondere internet. Linked In, niet FaceBook. Toen ik een jaar of twee geleden mijn Linked In profiel aanmaakte, was Mark ook de eerste naar wie ik op zoek ging. Het is pas een maand of 2, 3 geleden dat ik hem ook echt kon bereiken, en sindsdien schrijven we nagenoeg dagelijks om de schade van 8 jaar schrijf-pauze goed te maken.

Linked In is een professionele "sociale" netwerksite. Hoewel je een aantal persoonlijke vrienden tussen je contacten staan hebt, verzamel je voornamelijk je professionele contacten via dit netwerk.

Sommige mensen doen er niet aan mee, maar voor anderen werkt het, of werkt het zelfs goed.

Je kan niet alleen verbinden met zoveel mensen, je kan je ook lid maken van verschillende subgroepen en daar interessante discussies volgen. Je kan tips vragen bij mensen uit je netwerk, of een vacature posten. Ik probeer er in elk geval iets te doen, en het heeft me -naast het terugvinden van Mark- al heel wat opgeleverd.

Bent u ook op zoek naar een groter professioneel netwerk? Wil u een professionele boodschap de wereld in sturen? Wil je professioneel advies vragen aan mensen uit je netwerk? Waar wacht je nog op? Linkedin.com !