Netwerken

Ik heb op deze blog al genoeg geschreven over communicatie.


Als UHU ( Unter Hundert, zoals de Duitsers 40+ers noemen) ben ik nog opgegroeid met échte brieven,  postzegels en briefomslagen die lekker smaakten. 
En met telefoon mét een draad, in de woonkamer of de hal, zodat iedereen meeluisterde als jij wou bellen met je vriendin.
De tijd dat je leven voorbij was als je beste vriend naar het volgende dorp verhuisde, je alleen in het buitenland kwam als je ouders avontuurlijk aangelegd waren, en je meest exotische communicatie de brieven naar je buitenlandse pen-pal waren.
(Heerlijk nostalgisch vandaag, zeg !)


Vandaag is alles anders. Wat onze kinderen als vanzelf doen, is voor ons een aangeleerde vaardigheid, die eerst oefening vraagt, voor ze je eigen wordt. Sociaal/virtueel netwerken.


Ik startte een jaar of 3 geleden met een profiel op Linked In. 
Daarna bloggen. 
Twitter - één of twee keer geprobeerd, not my cup of tea.
Nu, sinds een 6tal weken Facebook (ik ben een late adaptor ;-)
En man, wat hou ik van die netwerken ! Ze brengen je overal ter wereld, geven je de mogelijkheid contact te houden met oude en met nieuwe vrienden, met oude en nieuwe businesscontacten.


Mijn gloednieuwe facebook profiel heeft me tijdens mijn twee weken in Oostenrijk flink geholpen. Contact houden met familie en vrienden door enkele muisklikken. 
Mijn LinkedIn profiel heeft me al heel veel waardevolle info opgeleverd. Je hebt een vraag ? Stel ze aan je netwerk !


Tot voor kort maakte ikzelf ook nog de grootste "anti-opmerking" over virtuele netwerken. 
"Facebook, daar heb ik geen tijd voor !". De klassieker.
Ik heb Linked In en Facebook op mijn iPhone. Elke avond surf ik even naar Facebook om te zien wat er gebeurd is. In het weekend soms zelf een paar keer per dag. Gezellig. 2 klikjes en ik ben er al.
Via Linked In lees ik hoe het gaat met mensen uit mijn huidige of vroegere werk-omgeving. Ik wissel info uit, deel adressen, "share information". Dat vraagt helemaal geen tijd. Door regelmatig mijn profiel up te daten, raak ik hoger op Google met de merken die ik vernoem. Ideaal als één van onze webpagina's eens een maand slechter scoort.


Ik vind het vanzelfsprekend dat de BIVI's (Bis Vierzig-ers) het netwerken gewoon in hun genen zitten hebben. Dat zij het doen. Punt.
Zij leven sneller, en anders. De wereld ligt aan hun voeten- met hun online getunede en aangekochte sneakers.


Maar als wij nog een tijdje mee willen met die snelle generatie, dan moeten we ons dit toch allemaal eigen maken. Wie durft zeggen dat het "niets voor mij" is ?
Hoe anders kan je werkgever zijn van de volgende generatie ?
Hoe kan je als ouder mee blijven met je tieners?
Hoe kan je als collega een sterk team vormen met je nerdy pas afgestudeerde collega ?
Hoe kan je begrijpen dat je volgende teamlid op Facebook of You Tube te vinden is ?


We hebben nog een pak jaren te gaan. En de toekomst ligt nog steeds in onze handen. 
Alleen hebben die handen het niet meer zo op een vulpen, ... maar op een magic mouse begrepen.

Toeval

OK, alweer zoals het niet hoort voor een blog : veel te lang afwezig. Vergeet dat "bloggen" maar !
Genoeg redenen.


Veel in het buitenland gezeten. De aswolk hield me eerst vast in Boedapest, en eens alles voor de kinderen georganiseerd was, hield ik mezelf vrijwillig vast in Wenen. Van Wenen naar Salzburg (2 x vakantie!), van Salzburg naar Nuremberg (Werk !).
De geplande salesmeeting waarvoor ik oorspronkelijk naar Boedapest vertrok, liep dus uit tot een verrassende twee weken. Ideaal voor deze organisatie- en plannings-verslaafde ;-)
Het bracht me in contact met mensen die ik anders nooit zou ontmoet hebben, nooit lange gesprekken zou gevoerd hebben, niet teruggezien zou hebben.
Het bracht me op plaatsen die ik niet kende, maar waar mijn moeder van droomde, en ik kon het door haar ogen zien.
Het leerde me los te laten en toe te geven aan de stroom.
Het toonde me mijn ontembaar moederinstinct - het gevoel van onmacht als je ergens vast zit en niet bij je kinderen kan die op je wachten. Die instinctieve drang was fenomenaal. beangstigend, maar prachtig.


Vorige week opnieuw naar Boedapest, dit keer voor opleiding.
Ik laat me geen twee keer vangen, dacht ik. Dus ik pakte ook mijn lichte stapschoentjes mee, en 10 slipjes en 10 paar sokken. Ik had Tshirts mee voor minstens een week, een jeans én een grote handtas. Haha, niet met mij !
Toen we toekwamen in Boedapest was het 7 graden. Een gure, strakke wind. Overstromingen in het land. .... en daar was ik dan weer niet op voorzien ....


Zo zie je maar. Dat écht loslaten moet ik nog leren.