Een mens komt zichzelf af en toe wel eens tegen.
Wanneer het mij overkomt .... dan ga ik 's avonds een toertje wandelen.
Gevolg is dat ik al bijna een jaar lang elke avond op stap ga. Een blokje om. Op doorsnee avonden heb ik aan één blokje genoeg. Maar soms ... moet ik twee of drie keer rond, voor ik weer mijn evenwicht gevonden heb.
Mijn avondwandeling leidt me naar een Oude Schelde-arm. Ik geloof dat het waterpeil daar het laatste jaar al met een volle centimeter gestegen is, van de tranen die ik er liet. 's Avonds in het donker. Wandelend, alleen, mezelf zolang als nodig aan het zoeken.
Aan die oude Schelde-arm vraag ik me dan af ....
Hoe andere moeders met 3 prachtige en mondige pubers dat aanpakken?
Hoe andere teamleiders dat doen als ze wel mensen hebben, maar geen team?
Hoe andere single vrouwen omgaan met het bed dat 's nachts veel te groot is?
Hoe andere dochters het klaarspelen om dat oude juk eraf te gooien?
Hoe andere zoekende zielen dat doen, of weg naar zichzelf?
Altijd, op dezelfde plaats, besef ik, dat ik de kracht van binnen moet zoeken én moet vinden. Niemand kan me helpen, al willen nog zoveel mensen een poging doen. Alleen ik sta in deze situatie, alleen ikzelf heb me hier gebracht, alleen ik ben ervoor verantwoordelijk.
Of het nu gaat om werk of liefde, kinderen of teams....
Ik leer elk dag bij.
Zolang ik wandel, zal ik groeien.
En in mijn groei mag ik niet bang zijn voor die confrontatie met mezelf.
Tot gauw
